Vakantie? In de jeugd van Margje Fikse was er geen sprake van dat haar ouders de boerderij lang alleen lieten.
Was je jaloers op kinderen die wel op vakantie gingen?
“Nee, maar het verwonderde me wel. Ik zat bij een jongen in de klas die naar Hongarije ging. Wauw… Het hele idee van naar het buitenland gaan, was zoiets bijzonders. Ik kan me niet herinneren dat ik erom zeurde. Het was gewoon wat het was.”
En toen kwam die eerste vakantie naar Frankrijk…
“Ik was een jaar of elf. Ik zou na de zomer naar de zesde klas gaan. Ik ben een nakomer en mijn zussen en broer waren het huis al uit. Ik weet nog precies waar ik stond, bij ons achter het huis, toen de ouders van mijn vriendinnetje Dinette vroegen of ik mee naar Frankrijk wilde. Behalve ‘JA!’ wist ik gewoon niet wat ik moest zeggen. Het was zo’n groot geschenk. Ik zou meerijden met Dinettes opa en tante, die er voor een weekje naartoe gingen. Het was alsof de hemel openbrak, ik ging een avontuur beleven!”
Jij kwam uit een gezin waar het werk heel dichtbij was. Wat vond je ervan dat deze familie lekker lui vakantie vierde?
“Ik vond het heerlijk. Zeker als tiener, ik had het uitslapen net ontdekt. Bij ons thuis was dat er niet echt bij. Mijn moeder stond ’s morgens al op tijd te stofzuigen, een luidruchtige hint naar dat de dag was begonnen. Het fijne was dat mijn ouders dichtbij waren. Feit is dat werk en privé sterk dooreenlopen. Zo is het nu met mij trouwens ook. Als ik thuis ben, kan ik mijn werk nooit helemaal achter me laten. Niet dat ik aan het werk ben en ondertussen nog een kind ‘doe’, maar ik kan altijd gebeld worden. Dat hoort ook bij het werk als journalist. Ik heb zelf geen vervelende herinneringen aan die werkende ouders. Ik heb een fijne jeugd gehad met lieve ouders.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 29/30. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg
