Menno Bentveld: ‘Ik heb mooi en helend werk’

Een nieuw televisieseizoen 'Vroege vogels' begint. Voor presentator Menno Bentveld zijn de opnames elke keer weer een feest. Ook in verdrietige tijden. ‘Ik heb een droombaan.’

“Hoor, een pimpelmees”, zegt Menno Bentveld, genietend van het zonnetje bij een horecagelegenheid in een natuurgebied bij Leiden, niet ver van zijn huis. Hij heeft een pittige periode achter de rug, maar de natuur werkt altijd weer troostend, zegt hij. Begin maart overleed zijn moeder. “Ze was 87, maar het kwam toch onverwacht. Ze was nog zo vitaal. Gelukkig hebben we goed afscheid kunnen nemen. Ze had een scheurtje in haar slagader. Opereren was een optie, maar de artsen gaven haar niet veel kans. Ze vond het mooi geweest en zei: ‘Jongens, dit is het. Hier nemen we afscheid.’ Groot verdriet, maar ook dankbaarheid dat ik zo’n moeder mocht meemaken. Ze was een en al liefde, voor iedereen. En totaal onbaatzuchtig en verzorgend.”

Je ging al snel weer aan het werk. Kon je de knop omzetten?

“Een paar dagen na de begrafenis zat ik voor Vroege vogels in Zeeuws-Vlaanderen. Ik heb mooi, helend en troostrijk werk. De natuur biedt me veel. En ik werk met een hecht team, dat voelt als familie. Het was goed om even met hen in de bush te zijn. Al zat ik wel veel aan de telefoon, want mijn broer en ik moesten allerlei zorg organiseren voor mijn vader, die dementie heeft.”

Hoe zou je het ‘Vroege vogels’-publiek omschrijven?

“Dat zijn allerlei soorten natuurliefhebbers; diehards die al 45 jaar naar het radioprogramma luisteren, goed geïnformeerde amateurfilmers en -fotografen. En steeds meer jongeren, merken we op onze sociale media.”

Is dat publiek de afgelopen jaren bewuster geworden?

“Door alle ontwikkelingen is iedereen intensiever met de natuur bezig, ik ook. We eten thuis vegetarisch, ik rijd elektrisch. Een steeds grotere groep mensen, met name jongeren, maakt zich grote zorgen over het voortbestaan van de aarde. Op onze redacties ontvangen we rapporten over smeltende ijskappen en CO2-uitstoot. Daar word je niet vrolijk van. Als oude bok zal het mijn tijd wel duren, maar die jonge redacteuren en hun kinderen gaan een stijgende zeespiegel meemaken. Ik wil hen hoop bieden, want er gaat ook veel goed.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 14. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx