Marijn Frank: ‘Deze film maken was een soort therapie’

Filmmaker Marijn Frank maakte de documentaire 'Overgave', over de ziekte van haar beste vriendin en de periode na haar overlijden. ‘Als de blaadjes van de bomen vallen, wordt mijn gemoed weer zwaarder.

Nadat je in 2017 hoorde dat je vriendin Annemarie kanker had, ben je begonnen haar te filmen. Wilden jullie dat allebei?

“Ik heb Annemarie vele keren geïnterviewd; onze gesprekken heb ik in eerste instantie vastgelegd voor haar dochter Anna. Voor later. Annemarie vertelde veel over haar eigen jeugd, haar zwangerschap en bijvoorbeeld haar eerste menstruatie. We probeerden vragen te beantwoorden die Anna in de loop van haar leven zou kunnen krijgen. Maar we hebben meer gefilmd. Ik heb Annemarie ook gevolgd tijdens ziekenhuisbezoeken, voor en na haar operatie. En ook toen we een grafplek voor haar gingen uitzoeken, nadat ze hoorde dat ze niet meer beter zou worden. Er zijn scènes van ons samen, over onze vriendschap. Ik wist lange tijd helemaal niet wat voor film het moest gaan worden, maar Annemarie gaf me destijds carte blanche.”

Hoe was het om je beste vriendin te filmen in de laatste periode van haar leven?

“We waren altijd al ontzettend close en konden heel goed met elkaar praten. Dat was de kern van onze vriendschap. Annemarie had altijd verfrissende ideeën over de dingen waar ik mee zat. Ze was zo’n originele vrouw, zo slim ook. Het was niet altijd makkelijk om opnames te maken, maar het gaf me wel het gevoel dat ik iets voor haar kon doen, en dat was fijn. Natuurlijk was het ook zwaar; we hadden het over diepgaande dingen die je normaal niet snel tijdens een kop koffie bespreekt.”

Wat wil je overbrengen aan de kijker met deze documentaire?

“Als je partner of een familielid overlijdt, begrijpt iedereen dat dat een groot verlies is. Maar ik had het gevoel dat mensen vonden dat ik over het verlies van Annemarie snel heen moest zijn, omdat ze ‘maar’ een vriendin is. Voor mij voelde dat echter helemaal niet zo. Rouw is een eenzaam proces. Ik hoop dat mensen steun hebben aan mijn film, dat ze er herkenning in vinden. Het is iets universeels, maar toch lijkt het of er een soort taboe op rust. Vroeger had je een rouwband om, dan konden andere mensen zien wat er met je aan de hand was. Nu voelt het verstopt. Terwijl rouwen je ontzettend kan doen wankelen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 42. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit