Je presenteert al ongeveer anderhalf jaar het NOS Journaal. Moest je eraan wennen dat opeens iedereen je denkt te kennen?
“Ik ben een nuchtere Fries. Wat kan me gebeuren, dacht ik. Maar zo werkt het toch niet helemaal, het was wel even lastig. Inmiddels ben ik er klaar mee en laat ik kritiek van me af glijden, bijvoorbeeld over mijn noordelijke tongval. Nu krijg ik veel minder commentaar. Ik denk dat mensen aan me gewend zijn.”
Opgroeiend op Ameland zag Afke een carrière in het toerisme voor zich. Net als haar ouders die een rondvaartboot hadden, net als het gros van de eilanders. Bij toeval kwam ze de journalistiek op het spoor. “Ik had geen idee wat er allemaal nog meer was. Ik zat op de toerismeopleiding, toen ik in de bus achter me een meisje hoorde praten over de filmacademie. Het klinkt als een belachelijk cliché, maar het was echt alsof er een donderslag bij heldere hemel klonk. Ik draaide me om en vroeg aan dat meisje wat je daar kon leren. Daarna vertelde ik mijn moeder dat ik had gehoord over de filmacademie, er verder nog weinig over wist, maar dat één ding heel zeker was: op die toerismeopleiding zat ik niet goed. Ik heb een hele stapel brochures van opleidingen aangevraagd en de onderste was precies wat ik wilde: journalistiek.”
Verraste je dat?
“Eigenlijk niet. Het vertellen van verhalen heeft er altijd in gezeten. Ik denk dat ik een jaar of drie was, ik kon niet nog schrijven, maar dicteerde mijn moeder een verhaal. Ik maakte de tekeningen erbij en zo werd het een boekje. Ik heb het nog steeds, met schots en scheve bladzijden die ik zelf had geknipt. Als we op school een spel deden waarbij iemand voor de klas moest staan en vragen aan de klas mocht stellen, stak ik altijd mijn vinger op. Heerlijk vond ik dat.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 33. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg
