In ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ neemt Humberto Tan bekende Nederlanders mee om foto’s te maken op bijzondere plekken. Van het Amazonegebied tot de vijvers bij een museum in Rotterdam. Hij deelt met hen zijn liefde voor fotografie.

Het duurt niet lang voor Humberto Tan zijn telefoon tevoorschijn haalt. Enthousiast bladert hij door de foto’s (“Ik heb er meer dan 20.000”) van orang-oetans, açaibessen, lokale bewoners en een witte neushoorn die 24 uur per dag bewaakt wordt. Allemaal foto’s die hij gemaakt heeft op de reizen die hij maakte voor Gelukkig hebben we de foto’s nog. Elke foto komt met een verhaal dat de presentator met veel enthousiasme vertelt. Zijn ogen glimmen en hij gebruikt zijn handen veelvuldig om het verhaal kracht bij te zetten.

Ik voel je passie voor dit programma. Hoe is het tot stand gekomen?

“Het is een droom, een kers op de taart. Het combineert fotograferen, interviewen en prachtige locaties. Ik had voor Videoland De jacht op de jaguar gemaakt. Een zoektocht naar die katachtige in de Surinaamse jungle. Dat programma scoorde boven verwachting en deze serie zou je als vervolg kunnen zien. Destijds deed ik het in mijn eentje, maar hoe mooi is het niet om andere mensen met een passie voor fotograferen mee te nemen? Niet voor een wedstrijd, maar om samen foto’s te maken die aan het eind van de uitzending een mooi drieluik opleveren.”

Waar ben je geweest?

“Naar plekken als Zambia, Indonesië en de Alpen, maar ook naar Limburg, om te zien hoe mooi het daar is. Maar het is ook elke keer een schoonheid die op de een of andere manier wordt bedreigd. Want dat is ook een onderdeel van het programma. Op Spitsbergen zag ik met Raven van Dorst en Loes Haverkort de impact van klimaatverandering. In Venetië heb ik met Ronald de Boer en Estelle Cruijff gezien hoe men daar tegen het water vecht. Maar het is niet altijd serieus hoor, er mag ook gelachen worden. Met Janny van der Heijden bakte ik pannenkoeken op de lokale, Ethiopische manier. Nou, dat ging niet helemaal goed. Haha. De eerste aflevering was met Pepijn Crone en Kees Tol in het Amazonegebied van Brazilië. We zien hoe mannen acht meter tegen een boom opklimmen en een tros van twintig kilo açaibessen naar beneden gooien. Wij hebben dat ook even geprobeerd, maar kwamen nog geen halve meter omhoog. Verder overnachten we in de jungle, dansen we op een marktplein en leren elkaar en de cultuur kennen. Het Amazonegebied is zo enorm rijk. Maar ontbossing is een groot probleem. Op de dag van die eerste uitzending begon in Brazilië de klimaattop. Hoe toepasselijk wil je het hebben?”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Robèrt van Beckhoven behandelt elke bakker van ‘Heel Holland bakt’ vriendelijk en respectvol. “Dat verdienen ze. Kijkers denken dat het een gezellig programma is. Dat is het ook, maar het is tegelijkertijd megazwaar.”

Hoe verliepen de opnamen van het dertiende seizoen van ‘Heel Holland bakt’?

“Het was geen ongeluksseizoen, als je dat bedoelt. We hebben wel alle soorten weer gehad, maar niets extreems. Bijzonder is dat we een extra uitzending hebben over wat er achter de schermen gebeurt. En we hebben de honderdste uitzending gevierd. Dat is de tweede aflevering van dit seizoen. Bij alle opdrachten kwam dat getal terug. Verder merk ik dat het niveau omhooggaat.”

Betekent dit dat je de kandidaten niet meer streng hoeft toe te spreken?

“Dat doe ik nooit, toch? Bij de kidsversie ben ik lief, bij de volwassenen vriendelijk, maar rechtvaardig. En dat verdienen ze ook. Kijkers denken dat Heel Holland bakt een gezellig programma is. Dat is het ook, maar het is tegelijkertijd megazwaar. Je moet in korte tijd twee producten oefenen en recepten insturen. Bij het bakken heb je beperkt de tijd. Het is heel anders dan thuis. Het is echt een pittige wedstrijd.”

Je hebt ook een eigen bakkerij. Ben jij als leidinggevende anders dan als jurylid?

“Ik ga ook in de bakkerij mijn stem niet verheffen – als mijn baas tegen mij tekeer zou gaan, geef ik hem een hand en verlaat ik het pand. Maar ze horen aan mij wel dat ik niet tevreden ben. Kom niet aan mijn product, je moet respect hebben voor mijn vak. Anders krijg je het te horen. Op tv vinden ze het bijvoorbeeld leuk als een taart op de grond valt of zwart uit de oven komt. Maar dat botst met de passie die ik voor mijn beroep voel. En diezelfde trots hebben de programmamakers toch ook? Daar mag het geluid ook niet mislukken, of de beelden. Diezelfde passie voel ik voor mijn producten en voor mijn bakkerij.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 44. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

In zijn nieuwe programma ‘Vuurtorenverhalen’ trekt Kefah Allush langs acht Nederlandse vuurtorens. Dat zijn meer dan alleen gebouwen: het zijn bakens die mensen houvast bieden. ‘De belangrijkste bakens in mijn eigen leven zijn vrouwen.’

Waarom vuurtorens?

“Het zijn fascinerende objecten in het landschap, die zo verbonden raken met hun omgeving dat mensen er een relatie mee krijgen. Dat geldt niet alleen voor zeevaarders, die de vuurtorens vroeger nodig hadden om op koers te blijven, het gaat ook op voor de mensen aan land. Zo’n plek heeft betekenis voor de hele omgeving en er hangen zoveel mooie verhalen mee samen.”

Welk verhaal springt er voor jou uit?

“Dat is lastig, want ze zijn natuurlijk allemaal bijzonder. Zoals het verhaal van de toren in Hoek van Holland; de beheerder was vijftien toen hij de vuurtoren behoedde voor sloop. Hij vond het zo jammer dat die afgebroken zou worden dat hij is gaan pleiten bij de gemeenteraad. Dat is gelukt. Inmiddels is het een museum.”

Je hebt een persoonlijke band met deze vuurtoren…

“Klopt. In mijn jeugd woonde ik in Vlaardingen. In de zomer ging ik met vriendjes op de fiets naar het strand bij Hoek van Holland, dat was voor ons een hele reis. Als we in de verte die vuurtoren zagen, wisten we: we zijn er bijna. Het was meer dan een gebouw, het was een herkenningspunt, ons doel. Als we daar waren, kon het plezier beginnen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 43. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Voor de tweede keer presenteert Merel Ek met Wilfred Genee ‘Het debat van Nederland’. In oktober 2023 was dat het meest gekeken verkiezingsdebat. ‘Ik hoop vooral dat de kiezer er wijzer van wordt.’

Als politiek verslaggever moet je blijkbaar engelengeduld hebben. Wat trekt je zo aan in dit vak?

“Ik vind het ontzettend leuk om de mensen die echt aan de knoppen zitten van ons land te bevragen. Dat wachten hoort er nu eenmaal bij. Ik heb politiek altijd interessant gevonden. Eigenlijk wilde ik musicalster worden of actrice, maar daar heb ik geen talent voor. Daarom ben ik politicologie gaan studeren, maar nog niet met het idee om de journalistiek in te gaan. Dat kwam gaandeweg.”

Bij de verkiezingen van 2023 waren jullie het best bekeken debat. Waarom scoren jullie zo goed, denk je?

“Het Hart van Nederland-panel heeft drie thema’s uitgekozen voor het debat: wonen, zorg en migratie. Bij ons zitten gewone Nederlanders in de studio die ervaring hebben met die thema’s; zij mogen vragen stellen aan de lijsttrekkers van de vier grootste partijen. Hun persoonlijke verhalen zorgen voor meer dynamiek, daardoor wordt het debat meer dan alleen maar stellingen en politieke standpunten. En de sprekers zijn niet – zoals bij andere debatten – gebonden aan een vooraf vastgestelde spreektijd.”

Wat wordt deze keer jouw rol?

“Net als bij de vorige editie van Het debat van Nederland sta ik tussen de vragenstellers in het publiek en introduceer ik de onderwerpen. Wilfred Genee leidt het debat. Hij is dat vanuit Vandaag inside gewend en ontvangt ook elke vrijdag politici in zijn programma op BNR Nieuwsradio. Hij is door de wol geverfd en benoemt het als het onbegrijpelijk wordt. Vorige keer hadden we Pieter Omtzigt te gast. Die blonk niet uit in korte punten maken. Nadat hij een paar keer over zijn woorden was gestruikeld, zei Wilfred: ‘Oneliners zijn niet helemaal uw ding hè?’ ‘Nee, inderdaad niet’, zei Omtzigt. Door het te benoemen, werd hij wat losser.”   

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 42. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

‘Nieuwsuur’-presentatrice Mariëlle Tweebeeke leeft extra op in verkiezingstijd. Ze zorgt ervoor dat ze altijd neutraal blijft en maakt de feiten leidend. Privé kiest ze voor bewust leven en het vieren van bijzondere momenten.

De verkiezingen komen eraan. Is dit het moment waarop jij helemaal opleeft?

“Het politieke gesprek is absoluut mijn favoriet. De lijsttrekkers van de grootste partijen komen bij ons langs en we voeren een-op-eengesprekken met hen. Daar kijk ik altijd erg naar uit. Ik vind het goed en leuk dat we in de aanloop naar de verkiezingen steeds een hele uitzending wijden aan één partij en lijsttrekker en daar diepgravend onderzoek naar doen. Dat doen we sinds 2017. Destijds was dat revolutionair: tv-debatten waren toen de norm en een uitzending draaide nooit om één lijsttrekker.”

Wat maakt in verkiezingstijd een goed politiek interview?

“Het is onze taak kijkers zo breed mogelijk te informeren, zodat ze zelf hun oordeel kunnen vellen. Daarbij leggen we de nadruk op thema’s die nu in Nederland spelen, zoals woningbouw en migratie. Ik doe de interviews om en om met Jeroen Wollaars. We putten daarbij niet alleen uit verkiezingsprogramma’s, maar kijken ook naar wat iemand de afgelopen periode heeft gezegd en gedaan. We kiezen voor inhoudelijke analyse en feiten. Daarnaast hopen we ook dat er aan tafel iets bijzonders gebeurt. Het doel is niet om een politicus uit de tent te lokken, maar het is wel interessant om te zien hoe iemand reageert op een onverwachte vraag. Dat willen kiezers ook weten: hoe is iemand echt? Uiteindelijk stemmen mensen toch op wie ze het meest vertrouwen.”

Vind je het wel eens lastig om tijdens zo’n interview neutraal te blijven als een onderwerp je persoonlijk raakt?

“Natuurlijk vind ik als privépersoon van alles. Nieuwsuur heeft de wettelijke opdracht neutraal te zijn, daar hecht ik veel waarde aan. Dat betekent niet dat ik geen betrokkenheid voel. Integendeel: ik ben dit werk juist gaan doen vanuit mijn betrokkenheid. Ik vind het interessant om na te denken over hoe je een maatschappij inricht en welke dilemma’s daarbij horen. Mijn passie voor mijn werk zit hem niet in het verkondigen van mijn mening, maar in het feit dat ik in de bevoorrechte positie ben om namens de kijker te vragen waarom iemand iets vindt. Hoe komt iemand tot bepaalde keuzes?”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 41. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx