Beau van Erven Dorens laat in zijn nieuwe programma’s twee kanten van zichzelf zien. Hij presenteert het indringende ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker ‘en het luchtige ‘Casa di Beau’.

Waarom zei je ja tegen ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five days inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was. Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 38. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jeroen Keijzer

Vliegtuigen en zandzakken: pianist Wibi Soerjadi legt op een beeldende manier uit wat zijn jonge leerlingen in ‘Podium klassiek masterclass’ anders kunnen doen. ‘Als tiener was ik net zo leergierig en gretig.’

Is er iets dat je wil doorgeven in de masterclass waarmee dit seizoen van ‘Podium klassiek’ begint?

“Het belangrijkste is dat de leerlingen studeren met hun hoofd en spelen met hun hart. Eerst heel lang studeren, oefenen en nog meer oefenen. Daarna alles vergeten en spelen op gevoel. Dat leidt er ook toe dat iedereen een stuk anders speelt: dezelfde noten met andere emoties. Verder reik ik allerlei dingen aan. Ze moeten alleen gebruiken wat voor hen werkt, wat bij ze past.”

Wat herken je van jezelf in die talenten?

“Dat gretige, dat had ik ook. En in het spelen zie ik dingen die ik ook zo speelde. Tegelijkertijd hebben ze allemaal een heel eigen stijl, terwijl ze aan dezelfde piano zaten. Ik zou ze met ogen dicht aan hun spel herkennen.” 

Je vergelijkt piano spelen met zandzakken tillen en vliegtuigen laten vliegen. Waarom?

“Dat heb ik van mijn vader. Hij was doctor in de wiskunde, maar legde alles heel eenvoudig en duidelijk uit. Dat probeer ik ook. Met die zandzakken bedoel ik dat iemand zwaarder moet spelen, het vliegtuig is de melodie die in de lucht moet blijven hangen.” 

Wat voor advies zou je aan je jongere zelf geven?

“Er zijn duizenden technische dingen die ik hem zou kunnen vertellen, maar of hij alles ook echt begrepen zou hebben… Bovendien is het de vraag of het iets veranderd had. Er zijn bepaalde stadia waar je doorheen moet. Vooral door zelf fouten te maken. Heel veel fouten.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 37. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Jarenlang was Tim de Wit buitenlandcorrespondent, maar sinds deze maand vormt hij met Jeroen Pauw het vaste presentatieduo van ‘Pauw & De Wit’. Hij is nu verantwoordelijk voor een talkshow die zijn eigen naam draagt. ‘Ik heb geleerd in het diepe te springen.’

Als jonge journalist vertrok je naar Zuid-Afrika om daar correspondent te worden. Hoe was dat?

“Ik was 27. Als ik alles van tevoren had geweten, was ik er misschien nooit aan begonnen. Het was één groot avontuur. Ik wilde graag naar het buitenland, maar ik had bijna geen spaargeld en weinig opdrachtgevers. Het was spannend of het zou lukken. Mijn ouders hebben me altijd verteld ‘Als je iets wilt bereiken, moet je daar hard voor werken en er alles voor doen.’ Mijn houding was: laat ik het gewoon proberen. Het is een instelling die me tot vandaag helpt. Wat is nu het ergste dat kan gebeuren? Lukte het niet in Zuid-Afrika, kon ik toch gewoon na een halfjaar het vliegtuig naar huis nemen en een baan zoeken? En als blijkt dat Pauw & De Wit toch niet bij me past, ga ik gewoon iets anders doen. Ik heb genoeg andere journalistieke ervaring en ben niet afhankelijk van het presenteren. Dat geeft rust. Ik heb geleerd in het diepe te springen. Tot nu toe gaat dat altijd goed.”

Je bent veertien jaar buitenlandcorrespondent geweest. Kostte het je moeite om weer te aarden in Nederland?

“Gek genoeg is Nederland altijd mijn thuis geweest. Ik wist dat ik uiteindelijk toch hier wilde wonen; bij mijn vrienden en familie. Hoe heerlijk het ook was in Zuid-Afrika met dat klimaat en die natuur, in Berlijn met al z’n geschiedenis of in Londen, waar op cultureel en sportief gebied van alles te beleven is. Het correspondentschap kostte veel energie, dat voelde ik vooral in Londen. Had ik op zondag iets gepland met vrienden, belde Nieuwsuur me ’s ochtends uit bed om te vragen of ik een item over de Brexit kon maken voor die avond. Kon ik alles afzeggen. Het was mooi geweest. Ik ben nog steeds veel met werk bezig, maar op een andere manier. In de weekenden hoef ik niet meer bang te zijn dat mijn telefoon voortdurend gaat.”

Door ‘Pauw & De Wit’ word je een van de belangrijkste Nederlandse tv-presentatoren. Is er sprake van een uitgestippelde carrièreplanning?

“Het was beslist geen vooropgezet plan. Eenmaal terug in Nederland moest ik mezelf echt opnieuw uitvinden, want iedereen kende me als correspondent. Dat was best spannend. Ik was in Londen al begonnen met de podcast Europa draait door en beleefde daaraan veel plezier. Ik wilde proberen om daarmee de kant van de radio op te gaan. Tot mijn grote vreugde kon ik bij Bureau buitenland terecht, wat aansloot bij mijn interesse. Omdat ik als tafelgast in talkshows regelmatig over Engeland mocht praten, nodigde BNNVARA me uit voor een screentest als invaller van Bar laat. Ik had geen idee of dat bij me zou passen. Gewoon proberen, dacht ik weer. Tot mijn eigen verbazing werd ik uitgekozen. Ik wist: nu wordt het serieus. Ik vond het echt leuk om aan zo’n tafel te zitten en die gesprekken te leiden over Trump, de oorlog in Gaza en de Nederlandse politiek. Alles kwam daar samen. En nu dus dit.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 36. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Suse van Kleef vertelt over haar overstap van correspondent naar voetbalcommentator en de manier waarop ze haar loopbaan plant. ‘Dat doe ik totaal niet. Geen idee waar ik over vijf jaar sta.’

Kom je zelf ook uit Amsterdam?

“Ja, ik ben hier geboren, maar op mijn tweede zijn we al naar Zaandam verhuisd omdat mijn broertje geboren werd. Ik had al een oudere zus en het huis werd simpelweg te klein. Hoe ik als kind was? Actief en een beetje wild. Ik speelde graag buiten en kende weinig angst. Dus boomklimmen, veel voetballen met de jongetjes buiten. Ik maakte gewoon slidings op het asfalt en kwam dan vol blauwe plekken en met gaten in mijn broek thuis. Tegelijkertijd hield ik enorm van lezen en kon ik me daarbij helemaal terugtrekken. Mijn moeder was kinderboekenrecensent en er kwamen wekelijks nieuwe kinderboeken binnen. Het leek wel elke week Sinterklaas.”

Hoe ging het op school?

“Ik hoefde er niet veel voor te doen en dat deed ik dus ook niet. Dat zorgde voor conflicten met school, omdat ik veel spijbelde. Ik voetbalde al in het Nederlands jeugdelftal en daar kreeg ik in overleg met school vrij voor. Dat misbruikte ik om op andere dagen ook uit te slapen, tot laat te lezen of uit te gaan. Mijn vader was het daar niet mee eens, maar hij vond het ook niet de moeite waard om daarover het conflict aan te gaan. Hij heeft me wel duidelijk gemaakt dat hij zag dat ik er niets aan deed en dat het daardoor mijn eigen verantwoordelijkheid was. Dat ik zelf mijn opleiding moest betalen als het mis zou gaan. Heel zelfstandig inderdaad. Zo werkte dat in ons gezin. Met uitgaan waren er bijvoorbeeld ook geen regels over hoe laat ik thuis moest zijn.”

Wat wilde je als kind worden?

“Voetballer of journalist, maar dat was op een leeftijd dat ik nog dacht dat meisjes ook profvoetballer konden worden. Een paar jaar later speelde ik in het Nederlands jeugdelftal en met een meidenteam in de jongenscompetitie. We speelden ook in de meisjesbeker. Niet zozeer vanwege de sterkte competitie – het kwam regelmatig voor dat we onze wedstrijden met 20-0 wonnen – maar wel omdat de finale op De Toekomst werd gespeeld, het trainingscomplex naast de Johan Cruijff Arena. Dat vonden we helemaal te gek, omdat de mannen van Ajax daar trainden. We gingen overal op de foto. Achteraf eigenlijk best tragisch, dat we daar al blij mee waren. Moet je nagaan hoever dat doel om zelf prof te worden buiten beeld was.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 35. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Mezzosopraan Maria Fiselier is sinds 2022 het gezicht van klassiekemuziekprogramma’s bij Avrotros. Ook presenteert ze het ‘Prinsengrachtconcert’. Ze voelt zich thuis in de spotlights. ‘Het podium heeft me altijd getrokken.’

In haar appartement in de Berlijnse wijk Prenzlauer Berg bereidt Maria Fiselier zich voor op het Prinsengrachtconcert. “Ik heb er veel zin in”, zegt ze aan de telefoon. “Ik mag dit jaar mijn eigen presentatieteksten schrijven, zodat het iets persoonlijker wordt. Best lastig. We leven in een nare tijd, met al die vreselijke beelden uit Gaza en Oekraïne. Het voelt raar om dan met glamourdingen bezig te zijn. Ik wil mijn ogen daarvoor niet sluiten, maar moet ik daar als publiek figuur dan ook iets over zeggen? Ik denk veel na hoe ik mijn bekendheid kan inzetten om iets positiefs bij te dragen aan de wereld. Anders vind ik het loze roem.”

Maria woont al bijna tien jaar in de Duitse hoofdstad, waar ze in vaste dienst was bij de Komische Oper Berlin. Twee jaar geleden liep haar relatie met een collega stuk, maar ze besloot voor hun dochtertje in de stad te blijven. “Ik heb een moeilijke tijd achter de rug”, bekent ze. “De scheiding was heftig. Mijn partner vormde mijn wortels in Berlijn en ik moest me echt van hem losmaken. Ik heb nu een fijn eigen huis hier. Sare woont half bij hem en half bij mij. Dat werkt goed. We wonen tien minuten van elkaar.”

Hoe was het voor jou als familiemens om in het buitenland te gaan wonen?

“Pittig. Al was ik me daar nog niet zo van bewust toen ik naar Berlijn verhuisde. Ik was jong en vrijgezel: het voelde vrij en spannend. Ik heb me daar echt in gestort. Nu ik ouder ben en een kind heb, voel ik soms de behoefte om dichter bij mijn familie te wonen. Dat is toch mijn basis, mijn échte thuis. Ik voel me nog steeds heel Nederlands. Berlijn is een fantastische stad, maar Duitsers zijn toch wat afstandelijker. Daarnaast werk ik tegenwoordig vooral in Nederland. Mijn agenda is daar altijd overvol en in Berlijn vrij leeg. Hier ben ik vooral mama en bereid ik dingen voor, zoals nu. Omdat mijn ex-partner hier een vaste baan heeft, kan ik Sare niet zomaar meenemen. Ik wil dat ze een goede relatie met haar vader houdt. Toch denk ik er steeds vaker over om terug naar Nederland te gaan en daar woonruimte te zoeken. Nu slaap ik daar altijd bij familie en vrienden of in hotels, soms in vier verschillende bedden in een week. Dat is best zwaar en onrustig.”

Je komt uit een familie van bekende operazangers en ook je zussen Eva en Anna zingen. Waren jullie een soort familie Von Trapp uit ‘The sound of music’?

“Haha. Volgens mij wel, ja. Muziek speelt bij ons een grote rol. Bij een familiefeest of verjaardag zingen we driestemmig ‘Lang zal ze leven’. Ik heb dat altijd als heel fijn ervaren, nooit als druk. Het zelf zingen werd erg gestimuleerd en was vanzelfsprekend. Ik zong eerder dan dat ik praatte. Als er een bonte avond was op de middelbare school met muziek of toneel stond ik steevast op het podium. Die plek heeft altijd een grote aantrekkingskracht op me gehad. Soms denk ik wel eens: ben ik dan narcistisch, haha? Zonder dollen: als ik op een podium sta, ben ik thuis.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 34. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf