Vijftig jaar na de onafhankelijkheid van Suriname presenteert Simone Weimans een speciale live-uitzending over dat historische moment. Ze voelt zich verbonden met Suriname, maar die band kwam niet vanzelf.

Hoe is jouw band met Suriname?

“Die is best raar. Als ik daar ben, denk ik aan de ene kant: dit is mijn land, hier liggen mijn roots. Tegelijk ben ik in Nederland geboren en opgegroeid; hier woon en werk ik. Het NOS Journaal wordt in Suriname ook uitgezonden en als mensen me daar herkennen zeggen ze: ‘Oh, jij bent die mevrouw van het journaal uit Nederland.’ Ze zien mij dus als ‘die mevrouw uit Nederland’. Aan de andere kant weten de mensen in het dorp van mijn vader wel dat ik ‘de dochter van’ ben. Alleen spreek ik hun taal, het Saramaccaans, niet en dat vind ik jammer. Al met al voelt het dubbel; ik hoor er wel bij, maar ben tegelijk een buitenstaander.”

In 2022 deed je mee aan het programma ‘Verborgen verleden’. Heeft dat je band met Suriname beïnvloed?

“Enorm. Die band is veel sterker en rijker geworden. Ik had vooraf niet verwacht dat het me zoveel zou doen. Mijn vader is 2012 overleden, in Suriname. Sindsdien was ik er niet meer geweest. Toen ik werd gevraagd voor Verborgen verleden, wist ik dat ze in mijn familiegeschiedenis zouden duiken. Dat was echt een cadeautje. Er kwamen heel mooie verhalen uit. Bijvoorbeeld van vier vrouwen in mijn moeders familielijn die zich al voor de afschaffing van de slavernij hadden vrijgevochten. Daar zijn allemaal documenten van. Sterke vrouwen die ervoor hadden gezorgd dat hun kinderen en kleinkinderen ook vrij konden zijn.”

En van jouw vaders kant?

“Hij stamt af van tot slaaf gemaakten die de binnenlanden zijn ingevlucht. Hun verhalen zijn vooral mondelinge overleveringen. Een belangrijk verhaal gaat over hoe zijn geboortedorp Ganzee in 1965 onder water is gezet vanwege de bouw van de Brokopondo-stuwdam. De gemeenschap moest vertrekken en in Klaaskreek opnieuw beginnen. Dat is een enorm trauma, waar mijn vader zelf nooit iets over heeft verteld. Doordat ik die verhalen nu ken, heeft mijn band met Suriname zich verdiept.”

Beleef je daardoor de viering van vijftig jaar onafhankelijkheid intenser?

“Niet per se. Ik lijk daarin misschien op mijn ouders. Ze waren absoluut heel betrokken bij de Surinaams-Nederlandse gemeenschap, zaten in allerlei besturen en vonden het belangrijk om hun mensen te ondersteunen. Concreet bezig zijn vonden ze belangrijker dan filosoferen over Suriname. Zelf zit ik in het bestuur van Well Made Productions, dat theatervoorstellingen en films maakt vanuit bicultureel perspectief. Dat ondersteun ik graag. Ik heb persoonlijk geen grote emoties bij de Surinaamse onafhankelijkheid. Dat neemt niet weg dat de geschiedenis me enorm interesseert. Zo ben ik nu ook bezig met een nieuw reisprogramma voor Omroep Zwart.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

De spannende dramaserie ‘BuZa’ is terug. Opnieuw kruipt Kees Prins in de huid van minister Maarten Meinema van Buitenlandse Zaken. ‘Als ik een script lees, moet het gaan jeuken.’

U ontvangt inmiddels AOW, waarom zei u weer ja tegen een tv-serie?

“Geld! Ik ben altijd zzp’er geweest en ontvang geen pensioen. Als ik niets te werken heb, zit ik in Spanje. Meestal dus. Ik ben wel selectief. Iets moet wel bij me passen. Als ik iets alleen voor het geld doe, krijg ik mezelf niet uit bed.”

Waarom bent u wél uit bed gestapt voor ‘BuZa’?

“Het eerste seizoen vond ik erg goed gelukt. Ik heb geen seconde getwijfeld toen ik het script van Frank Ketelaar las. Zijn scripts zijn onovertroffen. Bij een rol moet ik het gevoel hebben dat ik er iets van kan maken, het moet gaan jeuken. En dat was bij Meinema het geval. De combinatie van vormelijke taal en toch een mens van vlees en bloed spelen trok mij aan. Hoe gaat het eraan toe achter de politieke schermen? Ik heb veel politici op tv bekeken, maar dat hielp niet echt. Uiteindelijk dacht ik: ik speel hem zoals ik zou zijn als ik in de politiek zat. Ik heb inmiddels de eerste afleveringen gezien, die zijn wel oké.”

Waarom acteert u zo graag?

“Omdat ik daar toevallig een talent voor heb. Ieder mens komt uiteindelijk terecht in het ding waar hij zich het lekkerst bij voelt, en waar hij het meest waardering voor krijgt. Ik speelde op de middelbare school al Shakespearestukken, vond ik hartstikke leuk om te doen. Maar ik dacht niet: ik word een beroemde acteur. Ik ben naar de Academie voor Kleinkunst in Amsterdam gegaan omdat ik dacht dat het misschien wel iets voor mij was.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

In ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ neemt Humberto Tan bekende Nederlanders mee om foto’s te maken op bijzondere plekken. Van het Amazonegebied tot de vijvers bij een museum in Rotterdam. Hij deelt met hen zijn liefde voor fotografie.

Het duurt niet lang voor Humberto Tan zijn telefoon tevoorschijn haalt. Enthousiast bladert hij door de foto’s (“Ik heb er meer dan 20.000”) van orang-oetans, açaibessen, lokale bewoners en een witte neushoorn die 24 uur per dag bewaakt wordt. Allemaal foto’s die hij gemaakt heeft op de reizen die hij maakte voor Gelukkig hebben we de foto’s nog. Elke foto komt met een verhaal dat de presentator met veel enthousiasme vertelt. Zijn ogen glimmen en hij gebruikt zijn handen veelvuldig om het verhaal kracht bij te zetten.

Ik voel je passie voor dit programma. Hoe is het tot stand gekomen?

“Het is een droom, een kers op de taart. Het combineert fotograferen, interviewen en prachtige locaties. Ik had voor Videoland De jacht op de jaguar gemaakt. Een zoektocht naar die katachtige in de Surinaamse jungle. Dat programma scoorde boven verwachting en deze serie zou je als vervolg kunnen zien. Destijds deed ik het in mijn eentje, maar hoe mooi is het niet om andere mensen met een passie voor fotograferen mee te nemen? Niet voor een wedstrijd, maar om samen foto’s te maken die aan het eind van de uitzending een mooi drieluik opleveren.”

Waar ben je geweest?

“Naar plekken als Zambia, Indonesië en de Alpen, maar ook naar Limburg, om te zien hoe mooi het daar is. Maar het is ook elke keer een schoonheid die op de een of andere manier wordt bedreigd. Want dat is ook een onderdeel van het programma. Op Spitsbergen zag ik met Raven van Dorst en Loes Haverkort de impact van klimaatverandering. In Venetië heb ik met Ronald de Boer en Estelle Cruijff gezien hoe men daar tegen het water vecht. Maar het is niet altijd serieus hoor, er mag ook gelachen worden. Met Janny van der Heijden bakte ik pannenkoeken op de lokale, Ethiopische manier. Nou, dat ging niet helemaal goed. Haha. De eerste aflevering was met Pepijn Crone en Kees Tol in het Amazonegebied van Brazilië. We zien hoe mannen acht meter tegen een boom opklimmen en een tros van twintig kilo açaibessen naar beneden gooien. Wij hebben dat ook even geprobeerd, maar kwamen nog geen halve meter omhoog. Verder overnachten we in de jungle, dansen we op een marktplein en leren elkaar en de cultuur kennen. Het Amazonegebied is zo enorm rijk. Maar ontbossing is een groot probleem. Op de dag van die eerste uitzending begon in Brazilië de klimaattop. Hoe toepasselijk wil je het hebben?”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Robèrt van Beckhoven behandelt elke bakker van ‘Heel Holland bakt’ vriendelijk en respectvol. “Dat verdienen ze. Kijkers denken dat het een gezellig programma is. Dat is het ook, maar het is tegelijkertijd megazwaar.”

Hoe verliepen de opnamen van het dertiende seizoen van ‘Heel Holland bakt’?

“Het was geen ongeluksseizoen, als je dat bedoelt. We hebben wel alle soorten weer gehad, maar niets extreems. Bijzonder is dat we een extra uitzending hebben over wat er achter de schermen gebeurt. En we hebben de honderdste uitzending gevierd. Dat is de tweede aflevering van dit seizoen. Bij alle opdrachten kwam dat getal terug. Verder merk ik dat het niveau omhooggaat.”

Betekent dit dat je de kandidaten niet meer streng hoeft toe te spreken?

“Dat doe ik nooit, toch? Bij de kidsversie ben ik lief, bij de volwassenen vriendelijk, maar rechtvaardig. En dat verdienen ze ook. Kijkers denken dat Heel Holland bakt een gezellig programma is. Dat is het ook, maar het is tegelijkertijd megazwaar. Je moet in korte tijd twee producten oefenen en recepten insturen. Bij het bakken heb je beperkt de tijd. Het is heel anders dan thuis. Het is echt een pittige wedstrijd.”

Je hebt ook een eigen bakkerij. Ben jij als leidinggevende anders dan als jurylid?

“Ik ga ook in de bakkerij mijn stem niet verheffen – als mijn baas tegen mij tekeer zou gaan, geef ik hem een hand en verlaat ik het pand. Maar ze horen aan mij wel dat ik niet tevreden ben. Kom niet aan mijn product, je moet respect hebben voor mijn vak. Anders krijg je het te horen. Op tv vinden ze het bijvoorbeeld leuk als een taart op de grond valt of zwart uit de oven komt. Maar dat botst met de passie die ik voor mijn beroep voel. En diezelfde trots hebben de programmamakers toch ook? Daar mag het geluid ook niet mislukken, of de beelden. Diezelfde passie voel ik voor mijn producten en voor mijn bakkerij.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 44. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

In zijn nieuwe programma ‘Vuurtorenverhalen’ trekt Kefah Allush langs acht Nederlandse vuurtorens. Dat zijn meer dan alleen gebouwen: het zijn bakens die mensen houvast bieden. ‘De belangrijkste bakens in mijn eigen leven zijn vrouwen.’

Waarom vuurtorens?

“Het zijn fascinerende objecten in het landschap, die zo verbonden raken met hun omgeving dat mensen er een relatie mee krijgen. Dat geldt niet alleen voor zeevaarders, die de vuurtorens vroeger nodig hadden om op koers te blijven, het gaat ook op voor de mensen aan land. Zo’n plek heeft betekenis voor de hele omgeving en er hangen zoveel mooie verhalen mee samen.”

Welk verhaal springt er voor jou uit?

“Dat is lastig, want ze zijn natuurlijk allemaal bijzonder. Zoals het verhaal van de toren in Hoek van Holland; de beheerder was vijftien toen hij de vuurtoren behoedde voor sloop. Hij vond het zo jammer dat die afgebroken zou worden dat hij is gaan pleiten bij de gemeenteraad. Dat is gelukt. Inmiddels is het een museum.”

Je hebt een persoonlijke band met deze vuurtoren…

“Klopt. In mijn jeugd woonde ik in Vlaardingen. In de zomer ging ik met vriendjes op de fiets naar het strand bij Hoek van Holland, dat was voor ons een hele reis. Als we in de verte die vuurtoren zagen, wisten we: we zijn er bijna. Het was meer dan een gebouw, het was een herkenningspunt, ons doel. Als we daar waren, kon het plezier beginnen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 43. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide