Suse van Kleef: ‘Een vol stadion ontroert me’
Suse van Kleef vertelt over haar overstap van correspondent naar voetbalcommentator en de manier waarop ze haar loopbaan plant. ‘Dat doe ik totaal niet. Geen idee waar ik over vijf jaar sta.’
Kom je zelf ook uit Amsterdam?
“Ja, ik ben hier geboren, maar op mijn tweede zijn we al naar Zaandam verhuisd omdat mijn broertje geboren werd. Ik had al een oudere zus en het huis werd simpelweg te klein. Hoe ik als kind was? Actief en een beetje wild. Ik speelde graag buiten en kende weinig angst. Dus boomklimmen, veel voetballen met de jongetjes buiten. Ik maakte gewoon slidings op het asfalt en kwam dan vol blauwe plekken en met gaten in mijn broek thuis. Tegelijkertijd hield ik enorm van lezen en kon ik me daarbij helemaal terugtrekken. Mijn moeder was kinderboekenrecensent en er kwamen wekelijks nieuwe kinderboeken binnen. Het leek wel elke week Sinterklaas.”
Hoe ging het op school?
“Ik hoefde er niet veel voor te doen en dat deed ik dus ook niet. Dat zorgde voor conflicten met school, omdat ik veel spijbelde. Ik voetbalde al in het Nederlands jeugdelftal en daar kreeg ik in overleg met school vrij voor. Dat misbruikte ik om op andere dagen ook uit te slapen, tot laat te lezen of uit te gaan. Mijn vader was het daar niet mee eens, maar hij vond het ook niet de moeite waard om daarover het conflict aan te gaan. Hij heeft me wel duidelijk gemaakt dat hij zag dat ik er niets aan deed en dat het daardoor mijn eigen verantwoordelijkheid was. Dat ik zelf mijn opleiding moest betalen als het mis zou gaan. Heel zelfstandig inderdaad. Zo werkte dat in ons gezin. Met uitgaan waren er bijvoorbeeld ook geen regels over hoe laat ik thuis moest zijn.”
Wat wilde je als kind worden?
“Voetballer of journalist, maar dat was op een leeftijd dat ik nog dacht dat meisjes ook profvoetballer konden worden. Een paar jaar later speelde ik in het Nederlands jeugdelftal en met een meidenteam in de jongenscompetitie. We speelden ook in de meisjesbeker. Niet zozeer vanwege de sterkte competitie – het kwam regelmatig voor dat we onze wedstrijden met 20-0 wonnen – maar wel omdat de finale op De Toekomst werd gespeeld, het trainingscomplex naast de Johan Cruijff Arena. Dat vonden we helemaal te gek, omdat de mannen van Ajax daar trainden. We gingen overal op de foto. Achteraf eigenlijk best tragisch, dat we daar al blij mee waren. Moet je nagaan hoever dat doel om zelf prof te worden buiten beeld was.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 35. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf