Sosha Duysker: ‘Ik ben van de intense emoties’

Terwijl de wereld wankelt, is klein geluk vaak dichterbij dan gedacht. Deze zomer staan we stil bij die kleine momentjes van verrukking en plezier. Deel 2: Wat maakt Sosha Duysker gelukkig?

Wanneer ben jij echt gelukkig?

“Voor mij zit geluk niet in grootse en meeslepende dingen. De clichés zijn gewoon waar; het zit in eenvoud, in samenzijn met vrienden en familie. Ik kan heel blij worden van een weekend bij mijn vader in West-Friesland, helemaal als mijn drie zussen en broertje er ook zijn. Mijn vader kookt, en wij zitten aan tafel te kletsen en lachen. Bij de familie Duysker is het nooit stil; we zijn nogal een levendig gezin. Als het mooi weer is, gaat de tuindeur open en worden de kussentjes naar buiten gehaald. Op een dekbedje op het gras liggen en dan met z’n allen naar de blauwe lucht staren. De zomer heeft iets looms, iets ontspannends. Als mijn vader ’s avonds wat hout onder het afdak vandaan haalt, luidruchtig takken breekt en een kampvuurtje maakt, is het helemaal een topdag.”

Wat maakt je dan zo gelukkig?

“De verbondenheid. Als mens onderschatten we het belang van qualitytime. Niemand heeft het eeuwige leven, ook je ouders niet. Dus is tijd met elkaar belangrijk. Ik heb de afgelopen tijd veel gewerkt, waardoor ik heel veel feestjes en verjaardagen heb geskipt omdat ik te moe was. Elke avond moest ik me focussen op de volgende dag. Het vroeg een soort topsportmentaliteit: op tijd naar bed, gezond eten en niet drinken. Dat is voor mijn dierbaren niet altijd makkelijk denk ik, maar ze begrijpen het wel. Als zo’n drukke periode achter de rug is, dan zoek ik ze op. Met mijn zus naar een festival – ook zo fijn in de zomer.”

Je was elf toen je moeder overleed. Wat doet dat met je besef van geluk?

“Ik wist al heel jong dat er een moment komt waarop het leven stopt. Soms voelt dat heel cru en oneerlijk. Ik denk dat ik toen onbewust heb besloten dat ik alles uit het leven wilde halen. Je moet er gewoon het beste van maken.”

Hoe uit zich dat?

“Laatst was ik in Kenia voor Amref Health Africa, waarvan ik ambassadeur ben. We zouden een alternatief ritueel voor meisjesbesnijdenis bijwonen en moesten heel vroeg in de ochtend op pad. Slaperig stond ik bij het ontbijt, waar een man werkte die zó positief was. ‘Good morning, nobody has seen this day!’ riep hij. Dat vond ik zo’n mooie benadering. ‘Niemand heeft deze dag nog gezien, let’s go!’ Een dag vol nieuwe kansen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 26/27. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg