Simone Weimans: ‘Ik ben nog altijd een buitenstaander’
Vijftig jaar na de onafhankelijkheid van Suriname presenteert Simone Weimans een speciale live-uitzending over dat historische moment. Ze voelt zich verbonden met Suriname, maar die band kwam niet vanzelf.
Hoe is jouw band met Suriname?
“Die is best raar. Als ik daar ben, denk ik aan de ene kant: dit is mijn land, hier liggen mijn roots. Tegelijk ben ik in Nederland geboren en opgegroeid; hier woon en werk ik. Het NOS Journaal wordt in Suriname ook uitgezonden en als mensen me daar herkennen zeggen ze: ‘Oh, jij bent die mevrouw van het journaal uit Nederland.’ Ze zien mij dus als ‘die mevrouw uit Nederland’. Aan de andere kant weten de mensen in het dorp van mijn vader wel dat ik ‘de dochter van’ ben. Alleen spreek ik hun taal, het Saramaccaans, niet en dat vind ik jammer. Al met al voelt het dubbel; ik hoor er wel bij, maar ben tegelijk een buitenstaander.”
In 2022 deed je mee aan het programma ‘Verborgen verleden’. Heeft dat je band met Suriname beïnvloed?
“Enorm. Die band is veel sterker en rijker geworden. Ik had vooraf niet verwacht dat het me zoveel zou doen. Mijn vader is 2012 overleden, in Suriname. Sindsdien was ik er niet meer geweest. Toen ik werd gevraagd voor Verborgen verleden, wist ik dat ze in mijn familiegeschiedenis zouden duiken. Dat was echt een cadeautje. Er kwamen heel mooie verhalen uit. Bijvoorbeeld van vier vrouwen in mijn moeders familielijn die zich al voor de afschaffing van de slavernij hadden vrijgevochten. Daar zijn allemaal documenten van. Sterke vrouwen die ervoor hadden gezorgd dat hun kinderen en kleinkinderen ook vrij konden zijn.”
En van jouw vaders kant?
“Hij stamt af van tot slaaf gemaakten die de binnenlanden zijn ingevlucht. Hun verhalen zijn vooral mondelinge overleveringen. Een belangrijk verhaal gaat over hoe zijn geboortedorp Ganzee in 1965 onder water is gezet vanwege de bouw van de Brokopondo-stuwdam. De gemeenschap moest vertrekken en in Klaaskreek opnieuw beginnen. Dat is een enorm trauma, waar mijn vader zelf nooit iets over heeft verteld. Doordat ik die verhalen nu ken, heeft mijn band met Suriname zich verdiept.”
Beleef je daardoor de viering van vijftig jaar onafhankelijkheid intenser?
“Niet per se. Ik lijk daarin misschien op mijn ouders. Ze waren absoluut heel betrokken bij de Surinaams-Nederlandse gemeenschap, zaten in allerlei besturen en vonden het belangrijk om hun mensen te ondersteunen. Concreet bezig zijn vonden ze belangrijker dan filosoferen over Suriname. Zelf zit ik in het bestuur van Well Made Productions, dat theatervoorstellingen en films maakt vanuit bicultureel perspectief. Dat ondersteun ik graag. Ik heb persoonlijk geen grote emoties bij de Surinaamse onafhankelijkheid. Dat neemt niet weg dat de geschiedenis me enorm interesseert. Zo ben ik nu ook bezig met een nieuw reisprogramma voor Omroep Zwart.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Ernest Marx