Samen leven doen ze al 37 jaar, samen een programma presenteren is nieuw voor Natasja en René Froger. Maar het gaat ze goed af in klusprogramma ‘Een eigen huis’. ‘We lezen elkaar.’

Wat is er te zien in het nieuwe ‘Een eigen huis’?

Natasja: “Het programma draait om een klushuis in Voorthuizen. Zes koppels gaan dat huis met elkaar verbouwen en elke week stemmen ze één persoon naar huis. De andere helft van het koppel blijft. Die kan de finale nog halen, als dat lukt, komt de wederhelft die is weggestemd terug. De winnaar mag vijf jaar gratis wonen in het huis dat ze tot een prachtige villa hebben verbouwd. Wat dat betreft is het levensveranderend.” René: “Een eigen huis is heel actueel. De huidige huizenmarkt is verschrikkelijk, zeker als je wat jonger bent, is het niet te doen om aan een huis te komen. Het is ook een van de redenen waarom we dit programma zo sympathiek vinden en van mening zijn dat het nodig is. Als winnaar woon je niet alleen vijf jaar zonder vaste lasten, ook de kosten zoals boodschappen en benzine betaald worden. In de finale is het aan de kijker om de winnaar te kiezen.”

Natasja, hoe vond jij het om dit programma samen met je man te maken, en hoe deed hij het?

“Heel erg leuk. Bij de wekelijkse eliminatie heb ik de presentatie alleen voor mijn rekening genomen. Dat is alleen maar praten en begeleiden. René is meer de vliegende keep. Hij regelde materialen of ging mee naar de supermarkt. Daar duwt hij het karretje, sjouwt hij de boodschappen en voert ondertussen een gesprek met de deelnemers. Hij vergat de camera’s volledig en was dus helemaal zichzelf.”

René, hoe heb jij het ervaren?

“Ik ben meer van de luchtigheid. Ik vraag ze hoe het gaat, ga af en toe met de mannen de kroeg in en regel spullen voor ze. Om het samen met Natasja te doen, was fantastisch. Daardoor hebben we ook in de werkmodus veel tijd met elkaar doorgebracht.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 36. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken

Ze leeft volgens het motto: ‘Laat een trein met een mooie kans nooit voorbijrijden.’ Daarom gaat Eva Jinek op 2 september van start met een nieuwe uitdaging: Eva, een dagelijkse talkshow op primetime.

Wat kunnen we verwachten van je nieuwe programma?

“Daarin breng ik actuele, mooie verhalen voor het voetlicht, over uiteenlopende onderwerpen. Het wordt een toegankelijk programma voor een breed publiek; precies zoals past bij Avrotros. Mensen steken er van alles van op, raken geïnspireerd en er valt ook veel te lachen. Natuurlijk hoop ik dat als er bijvoorbeeld een minister opstapt, hij of zij diezelfde avond nog bij mij zit, maar er zal ook veel aandacht zijn voor cultuur. De nieuw ingerichte studio heeft alle ruimte voor optredens in iedere vorm.”

Had je je toen je net begon als journalist kunnen voorstellen dat je zo’n bekende presentatrice zou worden?

“Absoluut niet, ik had zelfs niet de ambitie om voor de camera te komen. Ik heb tot mijn elfde in Amerika gewoond en leerde daarna pas Nederlands. Ik was er soms nog wat onzeker over, ook bij het schrijven; gebruikte ik bijvoorbeeld wel altijd de goede lidwoorden? Dus ik, op tv, voor heel Nederland? Uitgesloten. Dat ik in 2008 meedeed met een screentest voor een interne vacature bij NOS Journaal op 3 was puur om te ervaren hoe het was om de teksten voor te lezen die ik zelf schreef voor de presentatoren. Ik zou toch niet aangenomen worden, wist ik; ze waren op zoek naar een man. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje: ik was het tóch geworden.”

Waarom past dit werk zo goed bij je?

“Iedereen heeft iets waarin hij of zij goed is. Ik kan een heleboel dingen niet, laat mij vooral niet je administratie doen. Wat ik wel denk te kunnen, is mensen helpen hun verhaal te vertellen. In essentie komt mijn werk neer op luisteren. Heel goed luisteren. En dan reageren, inspringen, faciliteren; alles om de ander een podium te geven. Met verhalen, groot of klein, kun je impact maken. En het mooie is: iederéén heeft een verhaal. Ik moet de eerste persoon met wie ik geen boeiend gesprek kan voeren nog ontmoeten. Ik heb echt de leukste baan die er is!”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 35. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Joyce Boverhuis is een van de gezichten van het EenVandaag Opiniepanel, onderdeel van het dagelijkse actualiteitenprogramma EenVandaag. Ze is er helemaal op haar plek. ‘Ik wil het verhaal achter de mening laten zien.’

Hoe ben je presentator van het Opiniepanel geworden?

“Zoals altijd in het leven moet je een beetje geluk hebben, mensen om je heen hebben die je een kans geven. Ik ben een hele tijd redacteur geweest bij EenVandaag. Op een gegeven moment vertelde hoofdredacteur René van Brakel dat ze naast Gijs Rademaker nog iemand zochten om opiniepeilingen te presenteren. René wilde graag dat het iemand van de redactievloer zou worden. Ik heb een screentest gedaan en ik ben het geworden. Ik doe het met heel veel liefde. In deze dubbelrol als presentator en opiniepeiler komen heel veel kanten van wat ik altijd heb willen doen samen.”

Vertel, hoe zit dat?

“Vroeger wilde ik acteur of dominee worden. Ik ben christelijk opgevoed. Ik droomde van een oecumenische gemeenschap waar iedereen welkom is, waar iedereen zijn of haar zorgen kan vertellen. Ik zie ook de kracht van het samen bidden. Van met een groep mensen je zorgen over de wereld en je naasten uitspreken, daar even bij stilstaan. Ik ben niet meer gelovig, maar ik vind dat nog altijd heel mooi aan de kerk. Ik heb me na mijn middelbare school nog wel ingeschreven voor de opleiding theologie, maar een docent daar wees me erop dat ik voor wat ik wilde beter humanistiek kon kiezen. Uiteindelijk heb ik Nederlands en later journalistiek gestudeerd, omdat ik ontdekte dat ik me vooral wilde verdiepen in de verhalen van mensen. Wat ik interessant vind aan het EenVandaag Opiniepanel, is dat het ook gaat om verhalen; de verhalen achter de mening. Door die aan bod te laten komen, kan ik de zorgen die mensen hebben aan het licht brengen.”

Hoe is het Opiniepanel ontstaan?

“Na de moord op Pim Fortuyn ging er een schok door Nederland. Vanwege de moord, maar ook door zijn plotselinge opmars. Politici hadden de onvrede niet aan zien komen, de media ook niet. Daarna dachten de toenmalige makers van ons programma: hoe komen we bij mensen achter de voordeur? Toen hebben ze kijkers gevraagd of ze hun mening wilden geven. Die groep is nu uitgegroeid tot een panel met 80.000 leden. Aanmelden kan nog steeds.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 34. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bas Roetman

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of levensveranderend inzicht. Zangeres Berget Lewis: ‘Ik heb nooit durven dromen dat ik zo gelukkig zou kunnen zijn.’

Je komt graag op Curaçao. Wat maakt dit eiland voor jou zo bijzonder?

“Dat is echt mijn plek, ik ben er zeker twintig keer geweest. Ik kwam er voor het eerst in 2009 voor een optreden en was meteen verliefd; op de heldere blauwe zee, op het eten en op de mensen en het gemak waarmee iedereen zijn gang gaat. En dan is het ook nog eens bijna altijd prachtig weer; ik hou van de zomer. Mijn afkomst is Surinaams en Guyanees, maar mensen denken vaak dat ik Antilliaans ben. Dat is niet zo gek, want ik voel me thuis op Curaçao. Het is de samensmelting van allerlei mensen en culturen die het er zo fijn maakt. Inmiddels ken ik het op mijn duimpje: de mooiste natuurstrandjes en de restaurants waar de lokale bevolking eet, dat zijn vaak de beste. Een beetje toeren, lekker eten, een strandbedje onder een palmboom en een cocktail; veel meer heb ik niet nodig.”

Behalve dan de liefde. Heb je daar lang naar gezocht?

“Laten we het zo zeggen: ik heb in mijn leven genoeg liefdesverdriet gehad. Toen ik Maurice leerde kennen, bijna vier jaar geleden, zat ik niet te wachten op een relatie. Ik was content in mijn eentje. We hebben een heel rustige start gehad, een jaar waarin we elkaar leerden kennen, vrienden werden. Ik ben bekend, en in die rol kom ik best wel vaak neppe mensen tegen. Dat maakt dat ik vaak extra alert ben, maar met Maurice was het van begin af aan anders. Hij is heel puur en zichzelf. Hij geeft me het gevoel dat als wij samen ergens onze schouders onder zetten, alles lukt. Ik vond het spannend om dat aan mezelf toe te geven, mijn gevoel te laten gaan. Totdat Maurice in augustus 2021 zijn liefde voor mij bekende en ik mijn hart ook durfde te laten spreken. Dat was trouwens ook in de zomer, dat is ons jaargetijde denk ik.”

Het kon bijna niet anders dat je twee grote liefdes met elkaar in contact bracht; Maurice en Curaçao.

“Klopt! Toen we in 2022 onze eerste vakantie samen gingen plannen, stelde ik voor om naar Curaçao te gaan. Eerlijk gezegd wilde ik ook nergens anders naartoe. Het was een beetje alsof ik mijn nieuwe liefde voorstelde aan mijn familie en beste vrienden; zo graag wilde ik hem Curaçao laten zien. Hij was er nog nooit geweest en vond het gelukkig een goed idee. Het was echt een ‘summer of love’.”

Wat maakte die zomer zo bijzonder?

“Het was alles waarvan ik droomde als het om een vakantie met mijn grote liefde gaat. Van diners bij zonsondergang tot samen het eiland ontdekken: alles was even speciaal. Het was zó romantisch. Die vakantie is een van mijn mooiste herinneringen. Ook door het besef dat het dus nog kan, tegen je vijftigste je grote liefde vinden. Dat was een heel fijn inzicht, geruststellend ook.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 32/33. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of levensveranderend inzicht. Journalist Coen Verbraak: ‘In de zomer van 2009 was ik voor het eerst in beeld bij ‘Kijken in de ziel’. Een spannende stap in mijn tv-werk.’

Je stelde voor het over 2009 te hebben. De zomer waarin je voor het eerst op televisie kwam met ‘Kijken in de ziel’.

“Ja, maar niet omdat ik nou zo graag zelf op tv wilde. Ik maakte radio, schreef voor de Volkskrant en Vrij Nederland en maakte documentaires. Vóór de camera presenteren, was een nieuwe stap in mijn carrière die heel leuk bleek. Dat maakt die zomer gedenkwaardig. Als mens heeft het me niet wezenlijk veranderd, ik ben nog steeds dezelfde persoon als voor 2009. Hoop ik. Ik heb de mensen om me heen op het hart gedrukt me tot de orde te roepen als ik sterallures dreig te krijgen.”

Wachtte je daarom tot 2009 met in beeld verschijnen?

“Nee, het zat zo. Ik heb allerlei televisiedocumentaires gemaakt. Ik vond altijd dat het daarin ging om de mensen die ik interviewde, niet om mij. Tot ik een serie over psychiaters wilde maken, met de titel Kijken in de ziel. We zouden het hebben over vragen als ‘kun je een kind in de eerste vier jaar van zijn leven zo beschadigen dat het nooit meer goedkomt?’, of ‘wat bepaalt geluk?’ Persoonlijke, diepe gesprekken. De redacteur met wie ik deze serie maakte, Louis Bogaers, vond dat ik het niet kon maken om buiten beeld te blijven. ‘Jij moet daar gewoon zitten, want het is een gesprek tussen twee mensen. Het is raar als jij dan niet zichtbaar bent’, zei hij. Hij had gelijk. Ik moest voor de leeuwen.”

Voelde het echt zo?

“Ik vond het ontzettend spannend. Van de camera’s had ik niet zo’n last. Ik praat vaak een uur of drie met mensen, dan vergeet ik die dingen vanzelf. Dat is voor de mensen die ik interview ook fijn, dat we samen zo’n goed gesprek hebben dat alles om ons heen verdwijnt. Ik vond het spannend omdat ik niet wist hoe kijkers erop zouden reageren, of ze me zouden accepteren als interviewer. En of er wel iemand de televisie voor wilde aanzetten. Het was die zomer prachtig weer; ik hoopte stiekem dat het ’s avonds zou regenen, omdat er anders vast niemand zou kijken.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 30+31. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg