Na vele jaren achter de desk bij ‘Hart van Nederland’ stapte Selma van Dijk in 2021 over naar ‘NPO Klassiek’. Een logische zet van iemand die opgroeide met klassieke muziek. ‘Mijn zoon draait regelmatig platen van zijn opa.’

Je werkt met alleen maar klassiekemuziekfanaten?

“Ja, en het is een heel leuke club collega’s. Ik kwam drie jaar geleden wat bedachtzaam binnen, ik dacht dat ik met alleen maar serieuze mensen zou komen te werken. Ik heb die dag met iedereen kennisgemaakt en ’s avonds zei ik tegen mijn man dat ik nog nooit zo hard heb gelachen op mijn werk. Dat heilige gedoe dat sommige mensen om klassieke muziek heen hebben, heerst hier helemaal niet. Er is vooral veel liefde en bezieling. Ik dacht voordat ik hier kwam werken dat ik veel over muziek wist, maar daar ben ik snel op teruggekomen. Ik leer nog elke dag zo ontzettend veel over connecties tussen componisten, over verschillende periodes en over de levens van de componisten zelf. Er zijn zoveel bijzondere verhalen te vertellen. De laatste symfonie van Tsjaikovski bijvoorbeeld, die heet ook wel Symfonie pathétique. Een prachtig stuk, vol drama. Vlak nadat hij het voltooid had, is hij overleden. Dus het is ook direct een requiem. Ik vind het heerlijk dit soort wetenswaardigheden te delen met de luisteraars.”

Muziek is een grote liefde van je. Waar komt dat vandaan?

“Bij ons thuis was er altijd muziek, ik ben er mee opgegroeid. Mijn vader, Louis, (een van Nederlands bekendste pianisten, red.) begon elke ochtend stipt om 9 uur met studeren. Hij hield van improviseren, was daar ook erg goed in. Om dat te kunnen doen, moest hij zijn techniek op niveau houden. Dat vereiste een hoop studie. Het lag voor de hand dat ik als klein meisje ook een instrument ging bespelen, het werd viool. Zingen kan ik ook, ik heb jarenlang samen met mijn vader in theaters opgetreden. Ik ben heel blij dat ik mijn liefde voor muziek doorgeef aan mijn kinderen. Mijn zoon heeft een platenspeler en ik hoor hem regelmatig platen van zijn opa draaien. Op zulke momenten kan ik mijn geluk niet op.”

Je ging naar het conservatorium en was dus voorgesorteerd op een muzikale carrière. Hoe kwam je bij ‘Hart van Nederland’ terecht?

“Toen ik naar het conservatorium ging, wist ik nog niet precies wat ik wilde worden. Ik dacht dat dat aan het einde van mijn opleiding wel volstrekt duidelijk zou zijn. Dat was het niet: toen ik klaar was en was afgestudeerd als docerend musicus, wist ik het nog steeds niet. Ik zag mezelf niet dag in, dag uit lesgeven en ik ben niet handig genoeg als violist om in een orkest te spelen. Via een vriendin ben ik bij de televisie terechtgekomen. Het was toeval, maar ik vond het vanaf dag één geweldig. Het mooiste bij Hart van Nederland vond ik de menselijke verhalen. We konden als programma soms echt het verschil maken voor mensen, bijvoorbeeld door geld in te zamelen om de behandeling van een ernstig ziek kind te bekostigen. Dat vond ik de fijnste items om te presenteren.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 50. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Simone Kleinsma leeft voor muziek, theater en de kleinkunst. Van het succesvolle ‘Klassiekers van Kleinsma’ tot rollen in musicals: aan stoppen denkt ze voorlopig nog niet. ‘Ik voel me nog 30.’

Hoe hebben alle gasten van ‘Klassiekers met Kleinsma’ jou geïnspireerd?

“Claudia de Breij zit in de eerste aflevering. Ze nam muziek van Typhoon mee, prachtig. Die man maakt zulke mooie teksten. En ze liet me Froukje horen. Heel leuk, echt iemand van nu, door haar ging ik ook naar S10 luisteren. Het is een heel nieuwe stijl, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ze erg op elkaar vind lijken. Ik doe zelf wat ik aan het einde van elk programma zeg: ‘Zoek ze eens op, die liedjes. Bijna alles is terug te vinden, luister er weer eens naar!’”

Wat luister je thuis?

“Dingen uit het programma, Maarten van Roozendaal bijvoorbeeld. Die man komt heel vaak voorbij in Klassiekers. En ik luister veel NPO Radio 5, of die oude crooners die je terugvoeren naar de jaren 60, 70 en 80. Het hoort een beetje bij de leeftijd denk ik, dat teruggrijpen op dingen van vroeger. Het is bij mij thuis nooit stil.”

Komt er hierna nog een nieuw seizoen?

“Ik wil heel graag door. Het zou zo zonde zijn om ermee te stoppen. Het is een te leuk programma om te maken én om naar te kijken. Dat denken wij tenminste. Het moet in alle agenda’s en schema’s passen. Iedereen heeft het druk; ikzelf ga in september het theater in met een soloprogramma. Ik kan er nog niets over zeggen, er staat nog niets op papier. Zolang mijn lijf het wil, ga ik lekker door.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 49. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Vroeg opstaan, hard werken, een goede moeder zijn: presentatrice Lisette Wellens (37) bleef maar doorgaan. Totdat haar lichaam ‘stop’ zei en ze het rustiger aan moest gaan doen.

Lisette Wellens heeft net een uitzending van Goedemorgen Nederland achter de rug. Dat ze al voor dag en dauw op was, is niet aan haar te zien: haar ogen stralen en ze heeft duidelijk zin in het interview. Sinds begin september heeft de ochtendtalkshow van WNL een nieuw jasje, en dat past haar goed. “We zitten niet meer achter de desk, maar zitten samen met de gasten op de bank met een kop koffie. Er is meer ruimte voor een goed gesprek. Hoewel we een draaiboek hebben, komen de meeste vragen voort uit onze interesse. Dat maakt het herkenbaar en persoonlijk voor de kijker.”

Vind je dat belangrijk in je werk?

“Ja, ik ga graag op zoek naar iets dat kijkers raakt of waar ze zichzelf in kunnen herkennen. Als er een politicus op de bank zit, wil ik dat de kijker ook iets ziet van de persoon erachter, in plaats van dat diegene een ‘riedeltje’ afdraait. Dat neemt niet weg dat ik ook van hard nieuws hou; de Nederlandse politiek, de verkiezingen in de Verenigde Staten en het conflict in het Midden-Oosten vind ik belangrijk en interessant om te behandelen.”

Heb je altijd al interesse gehad voor het nieuws?

“Ik heb altijd een bepaalde honger gehad naar kennis. Ik las alles wat los en vast zat, ook dingen waarvoor ik misschien nog iets te jong was. Op mijn achtste las ik stiekem het dagboek van Anne Frank, nadat we het op school over de Tweede Wereldoorlog hadden gehad. Ik vond het heel interessant, maar daarna was ik zó bang dat er weer een oorlog zou uitbreken, dat ik een tijdje op de kamer van mijn broer heb geslapen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 48. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Marjolein de Jong 

Saskia Temmink is sinds een paar weken te zien als Rose in ‘Medisch Centrum West’, de serie die na dertig jaar terugkeerde op tv. ‘Wat mij boven alles bijstond, was het gevoel dat erin zat. Dat was heel menselijk en dat sprak me aan.’

Je bent 56; was jij zelf ook een ‘Medisch Centrum West’-kijker van het eerste uur?

“Ik had destijds nog geen televisie; daardoor zag ik het niet zo vaak. Maar toen ik voor de opnames de koppies van toen opzocht, bleek ik alle personages en hun verhaal lijnen te kennen. Kennelijk heb ik er toch veel van mee gekregen; je kon er destijds echt niet omheen, zo’n succes was de serie. Wat mij boven alles bijstond, was het gevoel dat erin zat.”

Hoe omschrijf je dat gevoel?

“Als heel menselijk. En dat spreekt mij aan. De wereld van de zorg is liefdevol, alle culturen en milieus komen er samen. Als patiënt doet het er niet meer toe wie je bent of wat je doet. Zowel in de oude als in deze nieuwe serie zit je als kijker dicht op de huid van alle personages; van de kwetsbare patiënten én de artsen.”

Wat maakt jouw rol van Rose zo leuk om te spelen?

“Het is heerlijk om de verschillende kanten uit te diepen van dit personage. Rose is lid van de staf, ze moet de touwtjes in handen houden. Tegelijk heeft ze als arts contact met patiënten, die haar soms wijze levenslessen leren. Daarnaast is ze moeder, van Luna, die eveneens in het ziekenhuis werkt. En dan heeft ze nog een oogje op de psychiater, Casper…”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 47. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Fidan Ekiz komt in de nieuwe serie ‘Op de barricade’ op voor gewone Nederlanders. Dat is nodig, vindt ze, want ‘we lijken elkaar steeds meer uit het oog te verliezen.’

Je bezoekt in de serie drie plekken waar burgers in conflict zijn met overheid of bedrijven. Waarom wilde je dit programma maken?

“Vaak begrijp je pas echt waarom mensen zich ergens druk om maken als je ziet hoe ze leven, hoe ze voor elkaar zorgen en welke tradities daarin een rol spelen. Ik wilde die menselijke verhalen vertellen, in hun levens duiken. Tegelijkertijd blijf ik kijken naar de feiten en onderzoek ik alle kanten van een verhaal.”

In de eerste aflevering ga je naar Zandvoort, waar campinggasten in opstand komen tegen een projectontwikkelaar die er luxe chalets wil bouwen. Wat trof je aan?

“Een familiecamping waar Jordanezen al generaties lang samenkomen, sommigen wonen er zelfs permanent. Nu moeten ze wijken voor de rijken, terwijl ze geen kant op kunnen en hun stacaravans straks niets meer waard zijn. Het raakt me dat het laatste stukje Jordaan hiermee dreigt te verdwijnen. Dit zijn mensen bij wie je altijd kunt aanschuiven, waar André Hazes wordt gezongen aan tafel. Het was zo’n warm welkom. Ik voel me sowieso meer op mijn gemak bij volkse types.”

Hoe komt dat?

“Ik ben opgegroeid in een volkswijk in Rozenburg, onder de rook van Rotterdam. Die heette de Tulpenbuurt, maar werd de turkenbuurt genoemd omdat er zoveel gastarbeiders woonden. Samen optrekken, naar elkaar luisteren: de gemeenschapszin was heel sterk. Dat is iets dat ik in Nederland steeds meer mis, we lijken elkaar uit het oog te verliezen. Ik ben in mijn werk altijd op zoek naar hoe mensen weer met elkaar kunnen praten, naar elkaar kunnen luisteren.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 46. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Elselien van Dieren