Na een sabbatical en het schrijven van een boek is Evelien de Bruijn aan een nieuw hoofdstuk begonnen: haar eigen radioshow. Ondertussen koestert ze haar vrijheid. ‘Ik moet niet wachten met leven tot ik met pensioen ben.’

Je maakt Evelien! nu vijf maanden. Hoe bevalt het?

“Heel goed. Ik vind het onwijs leuk. Het is heel eervol, maar tegelijk ook gek om nu een eigen programma te hebben. Het is wel wennen.”

Hoezo?

“Hiervoor zat ik vijf jaar lang op Radio 10 bij Ekdom in de morgen, eerst als nieuwslezer en daarna twee jaar als sidekick. Ik had altijd Gerard tegenover me; nu zit ik in mijn eentje voor de microfoon, dat vind ik soms nog wel een uitdaging. Ik praat nu tegen een denkbeeldige luisteraar. Mijn man Paul (Van der Lugt, oud-zendercoördinatorbij NPO 3FM, red.) zei laatst: ‘Weet je wat je moet doen? Een foto van iemand neerzetten en daartegen gaan praten.’ Dat is een oude radiotruc. Wanneer ik een specifieke vraag aan de luisteraars stel, reageren ze heus wel, maar over het algemeen zijn ze gewoon lekker aan het luisteren. Ik draai veel muziek en uiteindelijk ben ik er om de mensen te plezieren, niet om naar hun feedback te vissen.”

Voordat je bij NPO Radio 2 begon, nam je een sabbatical van zes maanden. Waarom was je daaraan toe?

“Deze baan kwam pas op mijn pad toen mijn sabbatical er alweer opzat, het was puur toeval dat het zo mooi aansloot. De hoofdreden was dat ik gewoon heel moe was. Ik vond de ochtendshow met Gerard Ekdom onwijs leuk, leerzaam en supergezellig, maar ik merkte op een gegeven moment dat het me meer energie kostte dan dat het me opleverde. Ik heb altijd geprobeerd om in het weekend mijn vertrouwde leven te blijven leiden, met veel feestjes en gezelligheid. Soms voelde ik op zondagavond dat het iets te gezellig was geweest. Ik wilde echt leuke dingen met Paul blijven doen, al was het ter compensatie voor de rest van de week, waarin ik ’s avonds al om negen uur naar bed moest. Al met al begon mijn reservebatterij een beetje op te raken. We hebben onder meer een mooie reis naar Nieuw-Zeeland gemaakt. Ik heb trouwens niet alleen vakantie gevierd: ik heb tijdens mijn sabbatical ook een boek geschreven.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 41. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

In ‘Dolly for president’ gaan Ilse DeLange en Frank Evenblij op roadtrip door Tennessee, om de geboortegrond van Dolly Parton te verkennen. Ze ontdekten de ongekende kracht van de countryzangeres. ‘Dolly is de moeder die Amerika nodig heeft.

Ilse, hoe leerden Frank en jij elkaar kennen?

“Frank portretteerde mij voor zijn programma Evenblij maakt vrienden en we hadden meteen een klik. Ik vind het te gek dat we samen dit programma mochten maken. Drie weken lang reden we door Amerika, vaak zaten we samen in de auto zonder camera erbij. In die periode is Frank een soort broer voor me geworden. We hebben intense gesprekken gevoerd, gehuild en ontzetten veel lol gehad. Bijvoorbeeld toen hij mij ging pluggen bij een Amerikaans radiostation.”

Waar gaat ‘Dolly for president’ over?

Frank: “Ilse en ik onderzochten wie Dolly Parton eigenlijk is en wat ze betekent. Zowel muzikaal, als cultureel en maatschappelijk. Het is een heel oprechte en vooral persoonlijke zoektocht. Ilse is ontzettend fan van Dolly en er zijn veel parallellen tussen hun levens. Net als Dolly vertrok Ilse op jonge leeftijd naar Nashville om zich te wijden aan de countrymuziek.”

Hebben jullie ook samen opgetreden?

Ilse: “Ja, dat hoorde er wel bij. We waren bij twee mannen die de meest waanzinnige Dollyspullen hadden verzameld. Pruiken, kleding… ze hadden zelfs een bed van Dolly. Ik mocht voor ons optreden een pruik en een outfit lenen. Op sommige plekken zat die wat strak en op bepaalde andere punten juist weer te ruim (lacht). Het was gewoon niet te bevatten: ik in de kleding van Dolly, met een van haar pruiken op, het voelde zo bijzonder. Toen ze me zagen, kregen die mannen bijna een hartverzakking. Gelukkig leeft Dolly nog, maar voor hen was ik toch een soort van reïncarnatie.”
Frank: “Samen zongen we ‘Islands in the stream’, de droom was compleet.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 40. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Hij is al jaren de copresentator van Antoinette Hertsenberg in het consumentenprogramma ‘Radar’. En hij won dit jaar ‘Wie is de Mol?’ Maar wie is Fons Hendriks?

‘Fons staat altijd aan’, zei je vriendin Liesbeth in de Volkskrant. Zelfs op jullie Franse vakantieadres was je bezig. Gun jij jezelf wel eens rust?

“We schreven daar allebei aan een boek. Liesbeth heeft avondenlang doorgewerkt, want haar boek moest af. Het mijne – over mijn ervaringen bij consumentenrubrieken – had minder haast. Terwijl zij zat te tikken binnen, zat ik lekker buiten met een glaasje wijn. Maar inderdaad: ik wil altijd nuttig bezig zijn, iets nieuws leren of ervaren. Juist daar word ik rustig van. Ik word heel ongelukkig van uren op het strand liggen. Pure tijdverspilling.”

Je bent met name nuttig bezig voor anderen. Waar komt dat vandaan?

“Waarschijnlijk van mijn ouders. Ze werkten allebei bij het UWV en waren erg sociaal betrokken. Aan de eettafel vertelden ze over de schrijnende situaties waarin mensen die geen hulp meer kregen van instanties waren terechtgekomen. Dat heeft onbewust invloed gehad. Ik vind het belangrijk iets voor een ander te doen en heb gemerkt dat de camera daarbij een enorm machtsmiddel is. Er gaat ongelooflijk veel mis in Nederland en het lijkt soms wel of mensen pas écht naar iemand luisteren als die een camera bij zich heeft.”

Wanneer ben jij op je best?

“In de confrontatie met degene die de fout heeft begaan. Maar ik ben niet sensatiebelust. Regel één: altijd wederhoor toepassen. Wat is het verhaal van die ander? Ik confronteerde eens een aannemer die tientallen mensen had gedupeerd. Hij daagde ons voor de rechter. In de rechtszaal hoorde ik dat zijn gezin vanwege ons werd bedreigd. Toen realiseerde ik me welke impact we hebben.”

Waar lig jij wakker van?

“Als ik in beschimmelde huurwoningen kom waar mensen gezondheidsklachten hebben, mensen die vanwege geldgebrek niet kunnen verhuizen. Ik word echt boos als zo’n verhuurder dan niet zijn verantwoordelijkheid neemt en er iets aan doet. Onrecht is mijn drijfveer. Als ik iets niet kan oplossen, word ik daar echt moe van. Ik blijf dan zoeken naar een andere rechtsinstantie- of persoon die wel een oplossing biedt. Als dat lukt, geeft dat veel energie.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 39. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Anne-Mar Zwart presenteert ook de tweede reeks van ‘Handen aan de Couveuse’. Zelf zwanger volgde ze premature kindjes op de afdeling neonatologie van het Erasmus MC. ‘Zelfs als het zo misgaat, is er zoveel liefde en veerkracht.’

Was je direct enthousiast toen je hoorde over het concept van ‘Handen aan de couveuse’?

“Ik was direct nieuwsgierig naar hoe het eraan toe gaat op een afdeling neonatologie. Ik had geen idee, maar voelde dat dit een bijzondere plek is. Ouders, de pasgeboren baby’s, naaste familie en ziekenhuismedewerkers maken hier zoveel met elkaar mee. Het is een kleine, gesloten wereld waar je als buitenstaander normaal niet snel toegang toe hebt. Ik vind het heel mooi dat ik die nu kan laten zien. Het gaat hier niet om mij, maar om wat de mensen meemaken. Deze rol past me perfect, ik ben niet de presentator, ik ben mens en maker. Ik blijf waar nodig op de achtergrond en laat me verwonderen. Ook stel ik alle vragen die in me opkomen. Door alles bespreekbaar te maken, probeer ik de zwaarte eruit te halen. Ik merk dat de ouders dit ook fijn vinden, want ze kunnen zich eenzaam en niet begrepen voelen door de buitenwereld. Dan is het fijner als iemand vragen stelt en er niet omheen draait.”

Waarom wil je dit programma maken?

“Ik wil laten zien hoe mensen overeind kunnen blijven als het zo tegenzit. Dat vind ik mooi, dat we blijkbaar zo gemaakt zijn dat we overeind blijven, ook als je totaal geen houvast meer hebt. Want dat is wat gebeurt met premature kindjes, er wordt nul perspectief geboden, puur omdat artsen ook niet weten hoe het verder zal gaan met zo’n baby’tje. Het kan nog zo goed gaan in de eerste weken, ineens kan het toch misgaan. Dat deze jonge ouders zich staande houden en genoeg hebben aan het kleinste strohalmpje, dat vind ik prachtig om te laten zien. Wat een liefde, daar word ik elke keer door geraakt. Zelfs als het misgaat, is er nog zoveel liefde en veerkracht. Ook heb ik diep respect voor alle mensen die werken op de afdeling. Blijdschap, verlies, alles loopt hier door elkaar. Dat moet je mentaal ook maar zien te verwerken. Gemiddeld sterft er een baby per week op deze afdeling. Als er een kindje is gestorven, gaat er een lichtje branden op de gang. Zo weten alle medewerkers dat ze hier rekening mee moeten houden, uit respect voor het verlies. Dit soort dingen raakt me.”

Hoe was het voor jou om zoveel vroeggeboren baby’s te zien met zelf een baby in je buik?

“Ik nam mijn werk wel mee naar huis en leg maar eens uit thuis wat je hebt meegemaakt. Dat is moeilijk, helemaal in de hectiek van de dag. Vaak kwamen de tranen pas los als ik het voor de tweede keer in de montage zag. De opnames startten toen we nog aan het nadenken waren over een tweede kind. Ik heb me in het begin wel heb laten afremmen door wat ik zag en meemaakte in het ziekenhuis. Toch is het goed te realiseren dat wat er op de afdeling neonatologie speelt, maar echt een klein percentage baby’s overkomt. Door veel gesprekken met vooral mijn partner, maar ook met vrienden en familie, voelde ik dat het mooi is om te kiezen voor het leven, in plaats van ons te laten beïnvloeden door angst. Ik bedacht ook dat, als er iets is met ons kind, we dit kunnen dragen. Onze relatie is goed, onze basis is stevig. Dat heeft ons over de streep geholpen.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 38. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Programma’s over klassieke muziek zetten geregeld bekende Nederlanders in om het genre op de kaart te zetten. ‘Podium klassiek’-presentator Floris Kortie juicht het toe, want in de omlijsting valt genoeg te winnen. ‘Maar de basis is de muziek, die wil je behouden.’

Presentator Floris Kortie heeft er zin in. Deze zondag begint het nieuwe seizoen van Podium klassiek, het wekelijkse programma waarin hij met zijn collega’s de klassieke muziek in het zonnetje zet. “Er staat zoveel moois op de planning.” Dankzij het programma heeft het klassieke genre een vaste plek op televisie.

Maar er is meer. Omroep MAX is begonnen met de derde reeks van Aria, waarin een jury zoekt naar een nieuwe operaster. Het Concertgebouworkest trapt vrijdag zijn seizoen af met de Opening night, die een dag later wordt uitgezonden op NPO 2. Deze programma’s trachten de klassieke muziek – die wellicht nog kampt met een wat stoffig en verheven imago – toegankelijk te maken voor breder publiek.

Aanwinst

Zo heeft Aria een nieuwe aanwinst: acteur Tygo Gernandt introduceert de opera’s, hij neemt de kijkers mee in het verhaal en legt uit wie de personages zijn. Bij de Opening night krijgt het Concertgebouworkest bezoek van sor, de rapper die hiphop combineert met r&b, jazz én klassieke muziek. In 2022 won hij het programma Maestro, waarin bekende Nederlanders de dirigeerstok ter hand nemen.

Hebben deze strategieën effect? Weten mensen hierdoor ook de concertzaal beter te vinden? “Het kan goed werken als een prominente Nederlander de tv-kijker even over de drempel tilt van de tempel van de klassieke muziek”, zegt Floris. Volgens de presentator is het waarschijnlijk niet zo dat dit er ook direct toe leidt dat concertzalen meer kaarten verkopen. Wel is het altijd goed om na te denken over hoe het anders kan. “De basis is de muziek, die wil je behouden. Wat je eromheen doet – de sfeer, de manier waarop je het presenteert – dáár valt wat te winnen.”

Beleefd applaus

“Bij de meeste klassieke concerten is er in de loop der jaren een soort standaardvorm ontstaan”, zegt Floris. “De dirigent komt oplopen, er volgt beleefd applaus, de dirigent schudt de concertmeester de hand, dan spelen ze een ouverture en daarna een soloconcert met een beroemde solist. Na de pauze speelt het orkest een symfonie, en aan het eind komt de dirigent de trap af om te buigen. De muziek kan prachtig zijn, maar die vorm vind ik persoonlijk ontzettend saai.”

Dat moet en kan anders. “Het gewichtige en plechtige wat er vaak omheen zit is een vetrandje dat we ook kunnen wegsnijden, het is ballast. De muziek is het vlees, dat kunnen we mooier opdienen. Dat is wat we onszelf bij Podium klassiek ook ten doel stellen. We willen de muziek in een ontspannen en enthousiasmerende sfeer presenteren. Het publiek moet niet het gevoel hebben dat het om iets gewichtigs gaat waar ze verstand van moeten hebben.”

Maar ook dat kan doorslaan, ziet hij. Soms zijn mensen iets te ijverig om nieuwe vormen te verzinnen. Zijn oud-collega Mike Boddé grapte wel eens: “Tegenwoordig moet er altijd een sushibuffet bij”.

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 37. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bas Roetman