Tegengif voor slecht nieuws: zo noemt Eva Jinek de rubriek ‘De schouders van Nederland’ in haar talkshow. ‘Het zijn deze mensen die Nederland zo’n rijk en gelukkig land maken.’

Ze verrichten hun goede en vaak vrijwillige werk veelal in de schaduw. Daarom verdienen ze het om in de rubriek ‘De schouders van Nederland’, in de talkshow Eva, in het licht te worden gezet: onbekende Nederlanders die de wereld een stukje mooier maken. Zoals Anja Assman. Anja, die al zeventien jaar leukemie heeft, werkt als kapster in een verzorgingstehuis in Zevenbergen. Ze bezorgt haar klanten een mooie coupe en veel plezier, door haar robotkat op hun schoot te zetten of liedjes met ze te zingen. Zelf geniet Anja er ook van; al slikt ze dagelijks chemotabletten, haar werk ziet ze als haar ‘beste medicijn’.

Geweldige verhalen

Presentatrice Eva Jinek is trots op dit korte onderdeel van haar dagelijkse talkshow. Ze heeft er heel bewust voor gekozen: “Er is een enorme oververtegenwoordiging van bekende Nederlanders op televisie. Mensen kijken daar graag naar en dat is prima, want ze hebben vaak een hoop interessants te vertellen. Tegelijkertijd zijn er zoveel anderen met geweldige verhalen die nooit in een televisieprogramma aan bod komen. Tijdens het brainstormen met mijn team vroegen we ons af: hoe krijgen we die mensen in ons programma, zonder ze in de vaak ongemakkelijke situatie van een talkshowtafel te zetten?”

Het antwoord werd de rubriek ‘De schouders van Nederland’: een ode aan de onbekende Nederlander die iets bijzonders doet, opgenomen op locatie. Bijvoorbeeld in het clubhuis van Louis Nibbelink uit Beckum. “Louis begon ooit met koken voor zijn twee buurvrouwen, die dat zelf niet meer konden. Inmiddels kookt hij twee keer per maand voor dertig mensen die anders misschien eenzaam zouden zijn. ‘Mensen komen binnen met een lach en vertrekken nog vrolijker’, vertelt hij erover.”

In harmonie

Dit soort verhalen zijn heel welkom, vindt Eva. “Wie naar het nieuws kijkt, kan de indruk krijgen dat de maatschappij vol boosheid en polarisatie zit. Maar in het dagelijks leven zie je juist dat veel mensen in harmonie samenleven en zich inzetten voor anderen. Dat willen we laten zien. Ik zie deze optimistische rubriek als een soort tegengif tegen de dagelijkse negativiteit in het nieuws. Hij toont dat er nog steeds goedheid en saamhorigheid bestaan.

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 9. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

In de film ‘Pinksterprins’ speelt Daniël Boissevain een voorganger bij de Pinkstergemeente. Hoewel zijn eigen leven er anders uitziet, weet hij hoe het is om in een aparte omgeving om te groeien. ‘Alles kon en mocht. Het was grenzeloos.’

Wat voor film is ‘Pinksterprins’?

“Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van regisseur Karsten de Vreugd. Hoofdpersoon Thomas – een rol van Jonas Smulders – is opgegroeid bij de Pinkstergemeente. Nu hij 25 is, krijgt hij daar steeds meer vragen over. Hij wil verder kijken dan de wereld waarin hij is opgegroeid, weten wat er achter het hek zit. In mijn rol als voorganger begrijp ik Thomas heel goed; mijn personage is zelf ook zoekende geweest, speelde in een rockband en gebruikte drugs. Uiteindelijk vond hij zijn redding in het geloof. Dat wil hij nu, soms met harde hand, aan Thomas meegeven.”

Wat maakt de film zo bijzonder?

“Dat het verhaal met zo’n open blik wordt verteld. Zo kan de kijker binnenkijken in deze wereld, zonder dat daar meteen een oordeel aan verbonden is. Niet over de kerkleden, niet over Thomas’ keuze. De geloofswereld was voor mij compleet nieuw; door Pinksterprins ben ik gaan begrijpen dat het geloof voor veel mensen echt een uitkomst is, dat het een gevoel van veiligheid geeft. Tegelijk kan het voor een gesloten bubbel zorgen. Bij de Pinkstergemeenschap leidt dat tot een onoverkomelijke situatie: wie tegen de stroom in gaat zwemmen, wordt letterlijk verbannen.”

Je groeide zelf ook op in een bubbel, maar wel een compleet andere dan de Pinkstergemeenschap.

“Inderdaad, ik ben opgegroeid op Ruigoord, een hippiegemeenschap. Als klein jongetje reisde ik met mijn ouders de hele wereld over. We maakten straattheater en ik ging dan met de pet rond. Alles kon en mocht, het was heel grenzeloos. Toch was ook dat een gesloten gemeenschap. De rest van de wereld werd als burgerlijk gezien: dáár hadden de mensen oogkleppen op, snapten ze niets van de wonderen van de wereld. Eigenlijk is het natuurlijk zo dat wie vindt dat anderen oogkleppen dragen, die over het algemeen vooral zélf op heeft. Het is heel bekrompen om zo oordelend te denken.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 8. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Jonnie en Thérèse Boer bouwden driesterrenrestaurant De Librije zelf op. Hun kinderen Jimmie en Isabelle en chef Nelson zijn sinds kort mede-eigenaar. De documentaireserie ‘De opvolging ‘volgt de vijf kopstukken.

Jullie kinderen Jimmie en Isabelle en Librije-chef Nelson Tanate zijn sinds kort mede-eigenaar van het gastronomisch imperium dat jullie z’n tweeën hebben opgezet. Hoe moeilijk was het om anderen daarin toe te laten?

Jonnie: “Helemaal niet. Thérèse en ik denken altijd heel ver vooruit. Vijf jaar geleden zijn we samen gaan zitten: wat gaan we doen? Gaan we door tot ons tachtigste of maken we een plan om af te bouwen? Het werd het laatste. We houden van ons werk, maar op een gegeven moment moeten we stoppen. Dat is goed, een mens kan niet zijn hele leven op de toppen van z’n kunnen presteren. Dan gaan we reizen, naar landen waar je goed kunt eten. Dat doen we nu al, we gaan steeds iets langer op vakantie. Niet dat meteen al wilden afbouwen, maar een plan moest er wel komen. Toen we daarmee begonnen was Jimmie negentien – hij kookte al wel – en Isabelle zestien. Er was geen sprake van dat ze toen al in de zaak zouden komen, maar we zijn wel langzaam met ze aan de gang gegaan. Of ze de horeca in wilden of liever tandartsassistent zouden worden, het maakte ons niet uit.”

Echt niet?

Jonnie: “Nee, als ouders wil je dat een kind iets doet waar het gelukkig van wordt, wat dat ook is. We hebben Jimmie en Isabelle nooit gepusht. De laatste vijf jaar is langzaam duidelijk geworden dat ze de zaak in wilden. Een jaar of twee geleden vertelden we de kinderen dat er een rijke Arabier was die De Librije wilde kopen met alles erop en eraan. Voor een heel dikke bak geld. Ze werden hartstikke gek. En boos. Dat was voor ons het signaal dat ze het écht wilden. Daarna hebben we heel veel gesprekken gehad over hoe ze dit konden doen. Onze financieel adviseurs hebben vervolgens een plan gemaakt hoe ze het veilig, netjes en mooi kunnen overnemen. Daar zitten we nu middenin.”

Thérèse: “De komende vijf jaar gaan ze stap voor stap dingen overnemen. Nelson is daarin een heel belangrijke factor. Hij werkt al dertien jaar bij ons en is inmiddels chef-kok van De Librije. Hij hoort gewoon bij onze familie. Hij is organisatorisch heel sterk en kan heel goed overweg met Isabelle en Jimmie. Samen met ons begeleidt hij ze en leidt ze op. Jonnie en ik weten nog niet wanneer we definitief stoppen. Dat zien we wel. Als het zover is, zijn zij er klaar voor.”

En dat is allemaal te zien in ‘De opvolging?’

Thérèse: “Ja, dat klopt. Het gaat over wat we allemaal doen in ons werk, niet te veel privé. Dat wilden we niet. Het is een serie over het reilen en zeilen van De Librije. Er is twee jaar lang gefilmd, het is echt heel mooi geworden.”

Jonnie: “Willemiek Kluijfhout is de regisseur. Ik kende haar van de documentaire die ze over Sergio Herman heeft gemaakt. Ik heb haar verteld dat ik niet zo’n kok als Sergio ben. Ik schreeuw niet, geen gevloek. Wij hebben heel lang gewerkt aan een rustige keuken. Gelukkig was dat precies wat ze wilde laten zien.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 7. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

In ‘Kopen of slopen‘ maakt Caroline Tensen woondromen waar. Met makelaars en architecten helpt ze mensen bij het vinden van een nieuwe woning of het aanpassen van hun huidige huis. Die rol blijkt haar op het lijf geschreven.

Hoe zie je jouw rol binnen dit programma?

“Als heel luchtig en verbindend. Ik mag eventjes in een gezin duiken om het verhaal achter hun woonwensen naar boven te halen. Daarnaast moet ik er natuurlijk voor zorgen dat Alex en Britta (makelaar Alex van Keulen en architect Britta van Egmond, red.) aan het woord komen. Het is geen heel zware rol. De eerste waarop ik me niet hoef voor te bereiden. De regisseur zegt: ‘Je weet wel wat je moet doen.’ Ik vaar op mijn presentatie-ervaring en interesse in mensen. Het is een heerlijk programma om te doen. Wie houdt er nou niet van om bij mensen binnen te kijken hoe ze wonen?”

Ben je een Fundavoyeur?

“Ja, dat vind ik heel leuk, net als ’s avonds met de hond wandelen en hopen dat niet iedereen de gordijnen dicht heeft. Bij mensen binnenkijken vind ik heel interessant, zeker als het om metamorfoses gaat. Bij Kopen of slopen kom ik er na de eerste kennismaking niet van los. Ik wil weten hoe het afloopt en wat het eindresultaat is. Geregeld moet ik goed kijken hoe een huis eerst was. Soms is het van binnen gewoon driekwart gedraaid. Het is heel knap wat die supergoede aannemers waarmee we werken allemaal kunnen.”

Martijn Krabbé van het andere populaire RTL-woonprogramma ‘Kopen zonder kijken’ is ongeneeslijk ziek. Verschillende presentatoren nemen het voor het nieuwe seizoen over. Ben jij een van hen?

“Ja, bijzonder, hè? Het is echt zijn programma en het zou gek zijn als één presentator dat helemaal overneemt. Dat moet je niet willen in een situatie waarin een collega zo ziek is. De voice-overs van Martijn zijn briljant. Gelukkig blijft hij die doen, waardoor hij toch in het programma zit. Ik appte hem dat ik het een eer vind dat ik een aflevering mag presenteren. Hij antwoordde dat de eer geheel aan zijn zijde is. Heel lief. Ik heb net mijn eerste draaidag gehad, voor seizoen 9. Seizoen 8 komt dit najaar op televisie.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 6. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Op school hing Daan Schuurmans aan de lippen van zijn geschiedenisleraar. Nu speelt hij die leraar zelf, in ‘Het verhaal van Nederland over Amsterdam’. Een mooie klus voor de acteur, die steeds selectiever wordt en thuis volop geniet van zijn gezin.

Wat is er zo mooi aan ‘Het verhaal van Nederland – Amsterdam’?

“Ik heb 24 jaar in Amsterdam gewoond en heb mijn hart aan die stad verpand – we verhuizen na de zomer terug. Het was ontzettend leuk om me te verdiepen in de geschiedenis van de stad. We hebben veel gefilmd op de Nieuwendijk. Vroeger reikte de zee tot daar en legden er bootjes aan. Mensen van heinde en verre kwamen aan wal om handel te drijven en Amsterdam op te bouwen. Fascinerend. Ook omdat het een absurd idee was om juist hier een stad te stichten, daarvoor was de bodem eigenlijk veel te drassig. Door huizen op palen te zetten, lukte het wel. Echt een wonder. Vanwege de strategische ligging ten opzichte van de wereldzeeën bloeide de stad op in de Gouden Eeuw, werd een smeltkroes van culturen. Amsterdam is altijd een rebelse en tolerante stad geweest die een zekere vrijheid uitademende. Eerst op het gebied van godsdienst, later op dat van seksualiteit. Het eerste homohuwelijk ter wereld werd hier gesloten. Het programma laat zien hoe het zo’n vrije stad is geworden.”

Is het belangrijk om juist in deze tijd dit soort historische verhalen te vertellen?

“Zeker. Er is steeds minder tolerantie, veel Amsterdammers voelen zich minder vrij dan vroeger. Maar ik heb hoop. Ooit speelde ik in Gijsbrecht van Aemstel. Toen Gijsbrecht uit Amsterdam werd verjaagd en zijn kasteel in vlammen zag opgaan, zei hij: ‘Op een dag keren we terug en zal de stad als een feniks uit de as herrijzen.’ Dat heeft Amsterdam meermalen gedaan. Tot twee keer toe is de stad bijna in zijn geheel afgebrand. En zie nu.”   

Heb je altijd een fascinatie voor geschiedenis gehad?

“Het is door deze series toegenomen, maar ik ben altijd al een liefhebber geweest van mooie verhalen. Als ik een bevlogen geschiedenisleraar had, hing ik aan diens lippen. Het is een voorrecht om het zoals nu voorgeschoteld te krijgen. Ik kom ’s ochtends op de set en loop als het ware door de geschiedenis heen. De serie richt zich op de kleinere verhalen in het grote verhaal, gaat over mensen zoals jij en ik. Dat spreekt kijkers aan. Ik vind het sowieso leuk om verhalen te vertellen, ook aan mijn kinderen. Al hebben zij daar niet altijd zin in.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 5. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf