Claude staat dinsdag in de halve finale van het Eurovisie Songfestival. Het moet raar lopen als hij niet doorgaat: bookmakers voorzien dat het vrolijke ‘C’est la vie’ hoge ogen gaat gooien.
Heb je zin in het Songfestival?
“Ja, heel veel. We hebben een groepsapp met alle deelnemers en daarin hangt een vriendschappelijke sfeer. Er is totaal geen concurrentie tussen de artiesten. Het is juist heel gezellig, iedereen appt leuk met elkaar. Ergens ben ik wel zenuwachtig, maar ik heb er meer zin in dan dat ik het spannend vind. Er kijken straks ongeveer 160 miljoen mensen, het blijft het grootste podium van Europa. Ik kan goed omgaan met die druk, ook omdat 160 miljoen zo’n bizar groot aantal is dat ik me er geen voorstelling van kan maken. Het enige wat ik kan doen, is me heel goed voorbereiden. Ik doe allerlei oefeningen met een stemcoach. En ik zing ‘C’est la vie’ heel vaak, zodat ik precies weet hoe ik het moet brengen.”
Wie en wat neem je mee naar Zwitserland?
“Mijn moeder en zussen komen naar de halve finale, plus wat vrienden. En als ik de finale haal, neem ik mijn begeleidingsband mee. Mijn familie gaat de finale lekker thuis kijken, want ik denk dat die dag helemaal chaotisch wordt. Of er ook een geliefde meegaat? Nee, ik heb nog geen vriendin; muziek is mijn grote liefde. Wat spullen betreft: ik was laatst op een vliegveld en zag in een winkel allerlei knuffels. Ik besefte hoe leuk het is om veel waarde aan zoiets te hechten, dat het een geluksbrenger wordt. Ik heb er even aan gedacht er eentje te kopen, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Ik ga wel twee foto’s meenemen. Een van mijn familie en een van mijn vrienden. Ik ga nog aan Stien den Hollander – S10, die in 2022 elfde werd op Eurovisie Songfestival met ‘De diepte’ – vragen of zij toen haar hotelkamer heeft opgetuigd als huiskamer. Want je woont er wel zo’n twee weken.”
Je doet mee met ‘C’est la vie’. Wat is de boodschap die je met het nummer wil uitdragen?
“Dat er soms dingen gebeuren die je niet in de hand hebt. En dat je daardoor van slag kan raken, maar dat je dan moet beseffen dat er zoveel andere dingen zijn die wél goed gaan. Dus hup, schouders eronder en denken: c’est la vie, zo is het leven. Mijn moeder gaf me die boodschap mee. Toen ‘C’est la vie’ een dag te vroeg was uitgelekt, baalde ik daar enorm van, omdat ik zelf het tijdstip wilde bepalen dat het uitkwam. Op een gegeven moment dwong ik mezelf om het in perspectief te zien. Ja, het is jammer dat het is gebeurd, maar er zijn zoveel meer dingen waar ik dankbaar voor mag zijn. Het feit dat ik gezond ben. Dat ik kan ademen, kan lopen, kan eten en drinken. En ik putte ook kracht uit het feit dat de reacties op het nummer positief waren.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 19. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Jeroen Keijzer
