Op school hing Daan Schuurmans aan de lippen van zijn geschiedenisleraar. Nu speelt hij die leraar zelf, in ‘Het verhaal van Nederland over Amsterdam’. Een mooie klus voor de acteur, die steeds selectiever wordt en thuis volop geniet van zijn gezin.

Wat is er zo mooi aan ‘Het verhaal van Nederland – Amsterdam’?

“Ik heb 24 jaar in Amsterdam gewoond en heb mijn hart aan die stad verpand – we verhuizen na de zomer terug. Het was ontzettend leuk om me te verdiepen in de geschiedenis van de stad. We hebben veel gefilmd op de Nieuwendijk. Vroeger reikte de zee tot daar en legden er bootjes aan. Mensen van heinde en verre kwamen aan wal om handel te drijven en Amsterdam op te bouwen. Fascinerend. Ook omdat het een absurd idee was om juist hier een stad te stichten, daarvoor was de bodem eigenlijk veel te drassig. Door huizen op palen te zetten, lukte het wel. Echt een wonder. Vanwege de strategische ligging ten opzichte van de wereldzeeën bloeide de stad op in de Gouden Eeuw, werd een smeltkroes van culturen. Amsterdam is altijd een rebelse en tolerante stad geweest die een zekere vrijheid uitademende. Eerst op het gebied van godsdienst, later op dat van seksualiteit. Het eerste homohuwelijk ter wereld werd hier gesloten. Het programma laat zien hoe het zo’n vrije stad is geworden.”

Is het belangrijk om juist in deze tijd dit soort historische verhalen te vertellen?

“Zeker. Er is steeds minder tolerantie, veel Amsterdammers voelen zich minder vrij dan vroeger. Maar ik heb hoop. Ooit speelde ik in Gijsbrecht van Aemstel. Toen Gijsbrecht uit Amsterdam werd verjaagd en zijn kasteel in vlammen zag opgaan, zei hij: ‘Op een dag keren we terug en zal de stad als een feniks uit de as herrijzen.’ Dat heeft Amsterdam meermalen gedaan. Tot twee keer toe is de stad bijna in zijn geheel afgebrand. En zie nu.”   

Heb je altijd een fascinatie voor geschiedenis gehad?

“Het is door deze series toegenomen, maar ik ben altijd al een liefhebber geweest van mooie verhalen. Als ik een bevlogen geschiedenisleraar had, hing ik aan diens lippen. Het is een voorrecht om het zoals nu voorgeschoteld te krijgen. Ik kom ’s ochtends op de set en loop als het ware door de geschiedenis heen. De serie richt zich op de kleinere verhalen in het grote verhaal, gaat over mensen zoals jij en ik. Dat spreekt kijkers aan. Ik vind het sowieso leuk om verhalen te vertellen, ook aan mijn kinderen. Al hebben zij daar niet altijd zin in.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 5. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Kunstenares en schrijfster Marion Bloem was vijftig jaar samen met Ivan Wolffers. Sinds oktober 2022 is ze weduwe. Over hun liefde en haar rouw gaan de documentaire ‘Een meisje van 70’ en haar nieuwe roman ‘Verkleed in vreugde‘.

“Let niet op de rotzooi”, zegt Marion Bloem. “Het is verschrikkelijk.” In haar villa in de bossen van Bosch en Duin staan de verhuisdozen hoog opgestapeld. Meters boeken en ontelbare souvenirs uit verre landen, zoals wajangpoppen en beeldjes, moeten nog worden ingepakt. Het huis is te groot en te duur geworden voor een vrouw alleen. Op 7 oktober 2022 overleed haar echtgenoot Ivan Wolffers, met wie ze ruim vijftig jaar samen was. Twintig jaar lang leed hij aan prostaatkanker. “Ik wilde niet verhuizen, maar heb geen keus. Het was ook Ivans wens. Ik moest alles doen wat ik niet had kunnen doen door zijn ziekte en de mantelzorg. Reizen, schrijven, doorgaan met dat wat wij ooit samen begonnen. ‘Doe alles weg!’ zei hij. ‘En leef!’”

Huwelijk

De documentaire Een meisje van 70 volgt Marion in de laatste maanden voor zijn dood en de anderhalf jaar daarna. “De film zou over mijn kunstenaarschap gaan. Maar Ivan ging erg achteruit. De focus lag toen ook op ons huwelijk en zijn ziekte. En dat vond ik eigenlijk een te intieme kwestie. Het is uiteindelijk vooral een film geworden over Ivans overlijden en hoe ik daarmee omga, met kunst als overlevingsstrategie. Schilderen, tekenen en de sociale media hielden me in de rouwfase overeind. Mijn verdriet kon ik nog niet in woorden uiten. De schilderijen die ik na zijn overlijden maakte, zijn minder kleurrijk dan wat ik vroeger maakte en die op exposities in de film worden getoond. Dat is oud, kleurrijk werk. In de beelden van mijn atelier zie je op de grond nieuw werk. Dat is heel donker.”

Ivan Wolffers vertelt in de documentaire over hun ontmoeting en liefde. De twee leerden elkaar begin jaren 70 kennen. Wolffers spreekt over een verbluffende schoonheid, naar wie hij niet durfde toe te stappen in een discotheek. “Uiteindelijk kwam zij naar mij toe en zijn we gaan praten”, zegt hij. “We zijn nooit opgehouden met praten. Nooit. Aan één stuk door, 51 jaar.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 4. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

In muziekprogramma ‘The headliner’ zoekt Nick Schilder vanaf deze week naar nieuw podiumtalent. De zanger zelf vaart een andere muzikale koers na zijn breuk met Simon. ‘Alles komt nu op mij aan.’

De zoveelste talentenjacht. Waarom moest ‘The headliner’ er komen?

“In The voice vielen mensen op vanwege hun stem, maar om op alle podia te staan, heb je een sterke livereputatie nodig. De muziekwereld is meer gefragmenteerd dan ooit. Je hebt artiesten die groot zijn op TikTok, maar niet op Spotify. Sommigen worden heel veel gestreamd, maar niet op de radio gedraaid, of je hoort ze wel op de radio, maar ze treden niet op in het land. Live komt alles samen. Dan leg je echt verbinding met mensen. Live is belangrijker dan ooit, maar hoe kom je daar? Daar gaat The headliner over.”

Je bedacht het dus zelf?

“Ja, samen met mijn vrienden Typhoon en Kraantje Pappie. Jacqueline Govaert kwam er later bij. Met John de Mol hebben we minstens twintig nachtelijke brainstormsessies gehad. Het was echt een monnikenwerk, hoe zorg je dat het leuk en spannend is én dat we die livesensatie vinden die in 2026 bij de Vrienden van Amstel optreedt? Uiteindelijk hebben we iets bedacht met veel analogieën uit de muziekwereld. Als artiest kun je stijgen en dalen, het podium in The headliner kan dat ook. Als het publiek het fantastisch vindt, gaat het podium omhoog. Valt het tegen, dan zakt het. Niet alleen het publiek beoordeelt, we hebben ook een ronde laten bepalen door mensen uit de muziekwereld. Van een radiostation bijvoorbeeld, en een festivalbooker. Zij hebben aangegeven bij welke acts ze een langetermijncarrière voor zich zien. Zoals het er in de echte muziekwereld ook aan toegaat.”

En wat is jouw rol in het programma?

“Samen met Typhoon vorm ik een coachteam, net als Kraantje Pappie en Jacqueline Govaert samen. Dat gaat soms hard tegen hard, het Ajax-Feyenoordgevoel. Typhoon en ik willen natuurlijk dat onze mensen doorgaan. Dat een act die wij begeleiden uiteindelijk wint.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 3. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg 

Met de terugkeer van de Eredivisie komt ook Gert van ’t Hof weer elke zondagavond de huiskamer binnen. Als presentator heeft hij geen doorsnee werkrooster, en de vrije uurtjes zijn voor de kinderen. ‘Nog eens vader worden raad ik iedereen aan.’

Je bent dit jaar vijftig geworden. Heb je dat groots gevierd?

“Normaal vier ik mijn verjaardag nauwelijks, maar bij mijn vijftigste wilde ik toch even stilstaan. Ik heb een feest gegeven in onze tuin, voor een man of honderd. De slijter om de hoek deed de catering en de advocaat die in zijn vrije tijd graag plaatjes draait was de dj. De weergoden waren ons gunstig gezind. Het was echt een knalfeest.”

Is zo’n mijlpaal voor jou ook een moment om de balans van je leven op te maken?

“Dat had ik eerder al gedaan. Ruim vijf jaar geleden gingen mijn toenmalige vriendin en ik uit elkaar. We hebben dat heel liefdevol en op een goede manier gedaan. Onze twee kinderen onderschrijven dat ook. In die periode heb ik goed nagedacht en mezelf de grote levensvragen gesteld: ben ik gelukkig in mijn huidige situatie, wil ik iets veranderen in mijn leven? Ik kan nu concluderen dat ik daarin de juiste keuzes heb gemaakt. Ik heb ook heel bewust een nieuw huis gekocht in de buurt van het thuis dat ik heb verlaten. Dat was ideaal voor mijn opgroeiende kinderen en mijn ex en ik gaan goed met elkaar om. Ik vond daarna een nieuwe partner en ben drie jaar geleden opnieuw vader geworden.”

Hoe heb je dat ervaren?

“Ik zeg altijd twee dingen: ik raad iedereen een scheiding aan en ik raad iedereen aan om op iets latere leeftijd nog een keer vader te worden. Dat is echt fantastisch. Het grote voordeel van iets ouder zijn, is dat je wat verder bent in je carrière en in je persoonlijke ontwikkeling. Je bent minder met jezelf bezig, hebt wat meer rust.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 2. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Na programma’s over Zeeland en Groningen verdiept Winfried Baijens zich in de nieuwe Andere Tijden-serie ‘Het stof daalt’ in de geschiedenis van Limburg en haar steenkoolmijnen. Daar leerde hij veel van.

Eerder maakte je series over Zeeland en Groningen, nu een over Limburg. Waarin zit daar het drama?

“De rode draad is dat deze provincies zich een wingewest voelden, zich niet gehoord voelden door Den Haag. In Limburg sloten de mijnen vanwege het gas uit Groningen, 70.000 mensen raakten hun baan kwijt. Er werden alternatieven beloofd, maar dat ging vaak niet om passend werd. Daar is veel frustratie over. Er ontstond grote werkloosheid en armoede. En mensen werden ziek, véél zieker dan werd erkend. De staat en de mijnbedrijven ontkenden lang dat stoflongen bestonden. Ze zeiden: ‘U heeft een ernstige vorm van bronchitis’ om maar geen compensaties te hoeven betalen. Veel mannen overleden. Ik heb bewondering gekregen voor die oude mijnwerkers. Het waren échte helden. Zij zorgden ervoor dat Nederland er warm bij zat en dat de wederopbouw in jaren 50 snel verliep. Met deze serie zetten we ze op het voetstuk dat ze verdienen.”

Waarom vind je het belangrijk om zulke verhalen te vertellen?

“Ik voel een soort noodzaak. Tussen mijn dertigste en veertigste heb ik veel programma’s gemaakt over – weliswaar prachtige – muziek en cultuur, maar ik miste op een gegeven moment echt de noodzaak. Ik wil dat er iets aan de hand is en dat wat ik doe effect heeft, dat er daarna iets gebeurt. Op goede dagen heb je dat bij de NOS wel. En ook met deze series lukte dat. De aarde beeft zette Den Haag weer even op scherp.”

Hoe ben je er na een week ‘Achtuurjournaal’ aan toe?

“Ik probeer als een monnik te leven, want het zijn zes lange dagen. Eerst sporten en dan vanaf de eerste online vergadering om negen uur alles lezen. Rond de middag ben ik op de redactie en beginnen we met het samenstellen. De kijkers hebben om acht uur ‘s avonds al zoveel nieuws gehoord en gezien, hoe kunnen we ze toch nog prikkelen en verrassen? Een leuke uitdaging. We proberen de laatste tijd verhalender te zijn in dit journaal. Dat past goed bij me; ik ben meer een verteller dan een nieuwslezer, denk ik. Daarom liggen die Andere tijden-series me ook zo goed. Ik leer er veel van. Over de inhoud, maar ook over hoe je een verhaal opbouwt. Dat helpt me weer bij de NOS.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 1. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf