Maarten Remmers is al achttien verslaggever van ‘Keuringsdienst van waarde’. Inmiddels weet hij zoveel over dilemma’s rond voedselproductie dat hij het soms lastig heeft als hij boodschappen doet.

Het valt op dat jullie als Keuringsdienst nooit een scherp oordeel vellen.

“Ik vind dat niet onze rol als programmamaker. Wij vertellen een verhaal en daarna mogen de kijkers bepalen wat ze met die informatie doen. We zullen nooit zeggen: die ene smeerkaas moet je niet eten. Een terugkerend thema dat ik heel interessant vind, is hoe industrieën planten en dieren manipuleren. Dat gebeurt dus met die perziken, maar bijvoorbeeld ook met fokzeugen, waar we al eerder een uitzending over hebben gemaakt. Zoiets roept heel uiteenlopende reacties op.”

Wat vind je daar zelf van?

“Ik vind het vaak moeilijk om een keihard oordeel te vellen, want zo’n verhaal heeft meerdere kanten. Ik snap die varkensboeren heel goed. Ze hebben een bedrijf te runnen en als ze een kruising kunnen maken waardoor hun varkens extra biggen werpen, dan doen ze dat. We willen allemaal zo efficiënt mogelijk voedsel produceren, want we zijn met veel mensen op aarde. Maar tot hoever kunnen we daarin gaan? Daar heb ik geen antwoord op. Wel vind ik dat we sowieso te veel vlees eten. Ik geloof zeker dat dieren een plek hebben in ons voedselsysteem, maar de hoeveelheid landbouwgrond in de wereld die nu in dienst staat van de vleesindustrie, vind ik niet in verhouding staan.”

Hoe zijn jouw eigen eetgewoontes?

“Thuis eet ik eigenlijk geen vlees, buiten de deur af en toe wel. Een heel enkele keer maak ik thuis ook vlees klaar voor mijn zoon, die dat erg lekker vindt. Over het algemeen ben ik helemaal niet activistisch of hyperprincipieel, maar ik probeer wel zo bewust mogelijk te leven. Ik koop bijvoorbeeld al zes jaar alleen nog maar tweedehands kleding. En als er thuis apparaten stuk zijn vind ik het tegenwoordig heel leuk om die zelf te repareren met de hulp van allerlei YouTubefilmpjes. Voor mijn werk moet ik geregeld op reis, maar privé vlieg ik nooit.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 11. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Herman van Veen wordt tachtig jaar. Hij viert dat onder meer met een feestelijke theatertournee in binnen- en buitenland. Onderweg volgden camera’s hem voor de driedelige documentaire ‘Herman van Veen 80!’

Wat is er precies te zien in de documentaire?

“Dat weet ik nog niet; ik ben denk ik net zo nieuwsgierig als u. Zover ik heb begrepen is de montage in volle gang. Ik heb wel al een blokje gezien met opnamen die in Parijs zijn gemaakt. Dat heeft me ontroerd. Ik zie mezelf nooit zo van de achterkant, behalve dan in de spiegels van chique liften, maar zelden flanerend over een boulevard.” Parijs maakte ook deel uit van de feestelijke theatertournee. Van Veen trad er afgelopen januari twee dagen achter elkaar op in het Théatre des Champs-Élysées en daar was de camera dus bij.

Welke van uw naasten komen in de documentaire aan het woord?

“Voor zover ik weet zijn dat in ieder geval mijn dochters Anne en Babette, mijn levenspartner Gaëtane en gitarist Edith Leerkes, met wie ik al een half leven lang onderweg ben. Verder nog andere collega’s, vrienden en vooral ook publiek. Wat zij in die gesprekken zoal over mij zeggen, weet ik nu dus nog niet.”

Wat hoopt u dat de documentaire de kijker vooral zal tonen?

“Ik hoop vooral dat hij laat zien wat er allemaal komt kijken bij optreden. De kleine dingen tussen de coulissen, het knippen en het plakken van al die gesprokkelde zinnen, de spanning die er altijd is. Ik hoop dat de documentaire zal tonen dat ik niets alleen doe. Dat iedereen in dit vak van elkaar afhankelijk is, elkaar nodig heeft. De belichters, de toneelmeesters, de mensen die het geluid doen, de fysio’s, collega’s, muzikanten, de jongedames en meneren die ervoor zorgen dat ik weet wanneer ik waar moet zijn.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 10. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Ernest Marx

Tegengif voor slecht nieuws: zo noemt Eva Jinek de rubriek ‘De schouders van Nederland’ in haar talkshow. ‘Het zijn deze mensen die Nederland zo’n rijk en gelukkig land maken.’

Ze verrichten hun goede en vaak vrijwillige werk veelal in de schaduw. Daarom verdienen ze het om in de rubriek ‘De schouders van Nederland’, in de talkshow Eva, in het licht te worden gezet: onbekende Nederlanders die de wereld een stukje mooier maken. Zoals Anja Assman. Anja, die al zeventien jaar leukemie heeft, werkt als kapster in een verzorgingstehuis in Zevenbergen. Ze bezorgt haar klanten een mooie coupe en veel plezier, door haar robotkat op hun schoot te zetten of liedjes met ze te zingen. Zelf geniet Anja er ook van; al slikt ze dagelijks chemotabletten, haar werk ziet ze als haar ‘beste medicijn’.

Geweldige verhalen

Presentatrice Eva Jinek is trots op dit korte onderdeel van haar dagelijkse talkshow. Ze heeft er heel bewust voor gekozen: “Er is een enorme oververtegenwoordiging van bekende Nederlanders op televisie. Mensen kijken daar graag naar en dat is prima, want ze hebben vaak een hoop interessants te vertellen. Tegelijkertijd zijn er zoveel anderen met geweldige verhalen die nooit in een televisieprogramma aan bod komen. Tijdens het brainstormen met mijn team vroegen we ons af: hoe krijgen we die mensen in ons programma, zonder ze in de vaak ongemakkelijke situatie van een talkshowtafel te zetten?”

Het antwoord werd de rubriek ‘De schouders van Nederland’: een ode aan de onbekende Nederlander die iets bijzonders doet, opgenomen op locatie. Bijvoorbeeld in het clubhuis van Louis Nibbelink uit Beckum. “Louis begon ooit met koken voor zijn twee buurvrouwen, die dat zelf niet meer konden. Inmiddels kookt hij twee keer per maand voor dertig mensen die anders misschien eenzaam zouden zijn. ‘Mensen komen binnen met een lach en vertrekken nog vrolijker’, vertelt hij erover.”

In harmonie

Dit soort verhalen zijn heel welkom, vindt Eva. “Wie naar het nieuws kijkt, kan de indruk krijgen dat de maatschappij vol boosheid en polarisatie zit. Maar in het dagelijks leven zie je juist dat veel mensen in harmonie samenleven en zich inzetten voor anderen. Dat willen we laten zien. Ik zie deze optimistische rubriek als een soort tegengif tegen de dagelijkse negativiteit in het nieuws. Hij toont dat er nog steeds goedheid en saamhorigheid bestaan.

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 9. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

In de film ‘Pinksterprins’ speelt Daniël Boissevain een voorganger bij de Pinkstergemeente. Hoewel zijn eigen leven er anders uitziet, weet hij hoe het is om in een aparte omgeving om te groeien. ‘Alles kon en mocht. Het was grenzeloos.’

Wat voor film is ‘Pinksterprins’?

“Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van regisseur Karsten de Vreugd. Hoofdpersoon Thomas – een rol van Jonas Smulders – is opgegroeid bij de Pinkstergemeente. Nu hij 25 is, krijgt hij daar steeds meer vragen over. Hij wil verder kijken dan de wereld waarin hij is opgegroeid, weten wat er achter het hek zit. In mijn rol als voorganger begrijp ik Thomas heel goed; mijn personage is zelf ook zoekende geweest, speelde in een rockband en gebruikte drugs. Uiteindelijk vond hij zijn redding in het geloof. Dat wil hij nu, soms met harde hand, aan Thomas meegeven.”

Wat maakt de film zo bijzonder?

“Dat het verhaal met zo’n open blik wordt verteld. Zo kan de kijker binnenkijken in deze wereld, zonder dat daar meteen een oordeel aan verbonden is. Niet over de kerkleden, niet over Thomas’ keuze. De geloofswereld was voor mij compleet nieuw; door Pinksterprins ben ik gaan begrijpen dat het geloof voor veel mensen echt een uitkomst is, dat het een gevoel van veiligheid geeft. Tegelijk kan het voor een gesloten bubbel zorgen. Bij de Pinkstergemeenschap leidt dat tot een onoverkomelijke situatie: wie tegen de stroom in gaat zwemmen, wordt letterlijk verbannen.”

Je groeide zelf ook op in een bubbel, maar wel een compleet andere dan de Pinkstergemeenschap.

“Inderdaad, ik ben opgegroeid op Ruigoord, een hippiegemeenschap. Als klein jongetje reisde ik met mijn ouders de hele wereld over. We maakten straattheater en ik ging dan met de pet rond. Alles kon en mocht, het was heel grenzeloos. Toch was ook dat een gesloten gemeenschap. De rest van de wereld werd als burgerlijk gezien: dáár hadden de mensen oogkleppen op, snapten ze niets van de wonderen van de wereld. Eigenlijk is het natuurlijk zo dat wie vindt dat anderen oogkleppen dragen, die over het algemeen vooral zélf op heeft. Het is heel bekrompen om zo oordelend te denken.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 8. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Jonnie en Thérèse Boer bouwden driesterrenrestaurant De Librije zelf op. Hun kinderen Jimmie en Isabelle en chef Nelson zijn sinds kort mede-eigenaar. De documentaireserie ‘De opvolging ‘volgt de vijf kopstukken.

Jullie kinderen Jimmie en Isabelle en Librije-chef Nelson Tanate zijn sinds kort mede-eigenaar van het gastronomisch imperium dat jullie z’n tweeën hebben opgezet. Hoe moeilijk was het om anderen daarin toe te laten?

Jonnie: “Helemaal niet. Thérèse en ik denken altijd heel ver vooruit. Vijf jaar geleden zijn we samen gaan zitten: wat gaan we doen? Gaan we door tot ons tachtigste of maken we een plan om af te bouwen? Het werd het laatste. We houden van ons werk, maar op een gegeven moment moeten we stoppen. Dat is goed, een mens kan niet zijn hele leven op de toppen van z’n kunnen presteren. Dan gaan we reizen, naar landen waar je goed kunt eten. Dat doen we nu al, we gaan steeds iets langer op vakantie. Niet dat meteen al wilden afbouwen, maar een plan moest er wel komen. Toen we daarmee begonnen was Jimmie negentien – hij kookte al wel – en Isabelle zestien. Er was geen sprake van dat ze toen al in de zaak zouden komen, maar we zijn wel langzaam met ze aan de gang gegaan. Of ze de horeca in wilden of liever tandartsassistent zouden worden, het maakte ons niet uit.”

Echt niet?

Jonnie: “Nee, als ouders wil je dat een kind iets doet waar het gelukkig van wordt, wat dat ook is. We hebben Jimmie en Isabelle nooit gepusht. De laatste vijf jaar is langzaam duidelijk geworden dat ze de zaak in wilden. Een jaar of twee geleden vertelden we de kinderen dat er een rijke Arabier was die De Librije wilde kopen met alles erop en eraan. Voor een heel dikke bak geld. Ze werden hartstikke gek. En boos. Dat was voor ons het signaal dat ze het écht wilden. Daarna hebben we heel veel gesprekken gehad over hoe ze dit konden doen. Onze financieel adviseurs hebben vervolgens een plan gemaakt hoe ze het veilig, netjes en mooi kunnen overnemen. Daar zitten we nu middenin.”

Thérèse: “De komende vijf jaar gaan ze stap voor stap dingen overnemen. Nelson is daarin een heel belangrijke factor. Hij werkt al dertien jaar bij ons en is inmiddels chef-kok van De Librije. Hij hoort gewoon bij onze familie. Hij is organisatorisch heel sterk en kan heel goed overweg met Isabelle en Jimmie. Samen met ons begeleidt hij ze en leidt ze op. Jonnie en ik weten nog niet wanneer we definitief stoppen. Dat zien we wel. Als het zover is, zijn zij er klaar voor.”

En dat is allemaal te zien in ‘De opvolging?’

Thérèse: “Ja, dat klopt. Het gaat over wat we allemaal doen in ons werk, niet te veel privé. Dat wilden we niet. Het is een serie over het reilen en zeilen van De Librije. Er is twee jaar lang gefilmd, het is echt heel mooi geworden.”

Jonnie: “Willemiek Kluijfhout is de regisseur. Ik kende haar van de documentaire die ze over Sergio Herman heeft gemaakt. Ik heb haar verteld dat ik niet zo’n kok als Sergio ben. Ik schreeuw niet, geen gevloek. Wij hebben heel lang gewerkt aan een rustige keuken. Gelukkig was dat precies wat ze wilde laten zien.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 7. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg