Jarenlang was Tim de Wit buitenlandcorrespondent, maar sinds deze maand vormt hij met Jeroen Pauw het vaste presentatieduo van ‘Pauw & De Wit’. Hij is nu verantwoordelijk voor een talkshow die zijn eigen naam draagt. ‘Ik heb geleerd in het diepe te springen.’

Als jonge journalist vertrok je naar Zuid-Afrika om daar correspondent te worden. Hoe was dat?

“Ik was 27. Als ik alles van tevoren had geweten, was ik er misschien nooit aan begonnen. Het was één groot avontuur. Ik wilde graag naar het buitenland, maar ik had bijna geen spaargeld en weinig opdrachtgevers. Het was spannend of het zou lukken. Mijn ouders hebben me altijd verteld ‘Als je iets wilt bereiken, moet je daar hard voor werken en er alles voor doen.’ Mijn houding was: laat ik het gewoon proberen. Het is een instelling die me tot vandaag helpt. Wat is nu het ergste dat kan gebeuren? Lukte het niet in Zuid-Afrika, kon ik toch gewoon na een halfjaar het vliegtuig naar huis nemen en een baan zoeken? En als blijkt dat Pauw & De Wit toch niet bij me past, ga ik gewoon iets anders doen. Ik heb genoeg andere journalistieke ervaring en ben niet afhankelijk van het presenteren. Dat geeft rust. Ik heb geleerd in het diepe te springen. Tot nu toe gaat dat altijd goed.”

Je bent veertien jaar buitenlandcorrespondent geweest. Kostte het je moeite om weer te aarden in Nederland?

“Gek genoeg is Nederland altijd mijn thuis geweest. Ik wist dat ik uiteindelijk toch hier wilde wonen; bij mijn vrienden en familie. Hoe heerlijk het ook was in Zuid-Afrika met dat klimaat en die natuur, in Berlijn met al z’n geschiedenis of in Londen, waar op cultureel en sportief gebied van alles te beleven is. Het correspondentschap kostte veel energie, dat voelde ik vooral in Londen. Had ik op zondag iets gepland met vrienden, belde Nieuwsuur me ’s ochtends uit bed om te vragen of ik een item over de Brexit kon maken voor die avond. Kon ik alles afzeggen. Het was mooi geweest. Ik ben nog steeds veel met werk bezig, maar op een andere manier. In de weekenden hoef ik niet meer bang te zijn dat mijn telefoon voortdurend gaat.”

Door ‘Pauw & De Wit’ word je een van de belangrijkste Nederlandse tv-presentatoren. Is er sprake van een uitgestippelde carrièreplanning?

“Het was beslist geen vooropgezet plan. Eenmaal terug in Nederland moest ik mezelf echt opnieuw uitvinden, want iedereen kende me als correspondent. Dat was best spannend. Ik was in Londen al begonnen met de podcast Europa draait door en beleefde daaraan veel plezier. Ik wilde proberen om daarmee de kant van de radio op te gaan. Tot mijn grote vreugde kon ik bij Bureau buitenland terecht, wat aansloot bij mijn interesse. Omdat ik als tafelgast in talkshows regelmatig over Engeland mocht praten, nodigde BNNVARA me uit voor een screentest als invaller van Bar laat. Ik had geen idee of dat bij me zou passen. Gewoon proberen, dacht ik weer. Tot mijn eigen verbazing werd ik uitgekozen. Ik wist: nu wordt het serieus. Ik vond het echt leuk om aan zo’n tafel te zitten en die gesprekken te leiden over Trump, de oorlog in Gaza en de Nederlandse politiek. Alles kwam daar samen. En nu dus dit.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 36. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Suse van Kleef vertelt over haar overstap van correspondent naar voetbalcommentator en de manier waarop ze haar loopbaan plant. ‘Dat doe ik totaal niet. Geen idee waar ik over vijf jaar sta.’

Kom je zelf ook uit Amsterdam?

“Ja, ik ben hier geboren, maar op mijn tweede zijn we al naar Zaandam verhuisd omdat mijn broertje geboren werd. Ik had al een oudere zus en het huis werd simpelweg te klein. Hoe ik als kind was? Actief en een beetje wild. Ik speelde graag buiten en kende weinig angst. Dus boomklimmen, veel voetballen met de jongetjes buiten. Ik maakte gewoon slidings op het asfalt en kwam dan vol blauwe plekken en met gaten in mijn broek thuis. Tegelijkertijd hield ik enorm van lezen en kon ik me daarbij helemaal terugtrekken. Mijn moeder was kinderboekenrecensent en er kwamen wekelijks nieuwe kinderboeken binnen. Het leek wel elke week Sinterklaas.”

Hoe ging het op school?

“Ik hoefde er niet veel voor te doen en dat deed ik dus ook niet. Dat zorgde voor conflicten met school, omdat ik veel spijbelde. Ik voetbalde al in het Nederlands jeugdelftal en daar kreeg ik in overleg met school vrij voor. Dat misbruikte ik om op andere dagen ook uit te slapen, tot laat te lezen of uit te gaan. Mijn vader was het daar niet mee eens, maar hij vond het ook niet de moeite waard om daarover het conflict aan te gaan. Hij heeft me wel duidelijk gemaakt dat hij zag dat ik er niets aan deed en dat het daardoor mijn eigen verantwoordelijkheid was. Dat ik zelf mijn opleiding moest betalen als het mis zou gaan. Heel zelfstandig inderdaad. Zo werkte dat in ons gezin. Met uitgaan waren er bijvoorbeeld ook geen regels over hoe laat ik thuis moest zijn.”

Wat wilde je als kind worden?

“Voetballer of journalist, maar dat was op een leeftijd dat ik nog dacht dat meisjes ook profvoetballer konden worden. Een paar jaar later speelde ik in het Nederlands jeugdelftal en met een meidenteam in de jongenscompetitie. We speelden ook in de meisjesbeker. Niet zozeer vanwege de sterkte competitie – het kwam regelmatig voor dat we onze wedstrijden met 20-0 wonnen – maar wel omdat de finale op De Toekomst werd gespeeld, het trainingscomplex naast de Johan Cruijff Arena. Dat vonden we helemaal te gek, omdat de mannen van Ajax daar trainden. We gingen overal op de foto. Achteraf eigenlijk best tragisch, dat we daar al blij mee waren. Moet je nagaan hoever dat doel om zelf prof te worden buiten beeld was.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 35. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Mezzosopraan Maria Fiselier is sinds 2022 het gezicht van klassiekemuziekprogramma’s bij Avrotros. Ook presenteert ze het ‘Prinsengrachtconcert’. Ze voelt zich thuis in de spotlights. ‘Het podium heeft me altijd getrokken.’

In haar appartement in de Berlijnse wijk Prenzlauer Berg bereidt Maria Fiselier zich voor op het Prinsengrachtconcert. “Ik heb er veel zin in”, zegt ze aan de telefoon. “Ik mag dit jaar mijn eigen presentatieteksten schrijven, zodat het iets persoonlijker wordt. Best lastig. We leven in een nare tijd, met al die vreselijke beelden uit Gaza en Oekraïne. Het voelt raar om dan met glamourdingen bezig te zijn. Ik wil mijn ogen daarvoor niet sluiten, maar moet ik daar als publiek figuur dan ook iets over zeggen? Ik denk veel na hoe ik mijn bekendheid kan inzetten om iets positiefs bij te dragen aan de wereld. Anders vind ik het loze roem.”

Maria woont al bijna tien jaar in de Duitse hoofdstad, waar ze in vaste dienst was bij de Komische Oper Berlin. Twee jaar geleden liep haar relatie met een collega stuk, maar ze besloot voor hun dochtertje in de stad te blijven. “Ik heb een moeilijke tijd achter de rug”, bekent ze. “De scheiding was heftig. Mijn partner vormde mijn wortels in Berlijn en ik moest me echt van hem losmaken. Ik heb nu een fijn eigen huis hier. Sare woont half bij hem en half bij mij. Dat werkt goed. We wonen tien minuten van elkaar.”

Hoe was het voor jou als familiemens om in het buitenland te gaan wonen?

“Pittig. Al was ik me daar nog niet zo van bewust toen ik naar Berlijn verhuisde. Ik was jong en vrijgezel: het voelde vrij en spannend. Ik heb me daar echt in gestort. Nu ik ouder ben en een kind heb, voel ik soms de behoefte om dichter bij mijn familie te wonen. Dat is toch mijn basis, mijn échte thuis. Ik voel me nog steeds heel Nederlands. Berlijn is een fantastische stad, maar Duitsers zijn toch wat afstandelijker. Daarnaast werk ik tegenwoordig vooral in Nederland. Mijn agenda is daar altijd overvol en in Berlijn vrij leeg. Hier ben ik vooral mama en bereid ik dingen voor, zoals nu. Omdat mijn ex-partner hier een vaste baan heeft, kan ik Sare niet zomaar meenemen. Ik wil dat ze een goede relatie met haar vader houdt. Toch denk ik er steeds vaker over om terug naar Nederland te gaan en daar woonruimte te zoeken. Nu slaap ik daar altijd bij familie en vrienden of in hotels, soms in vier verschillende bedden in een week. Dat is best zwaar en onrustig.”

Je komt uit een familie van bekende operazangers en ook je zussen Eva en Anna zingen. Waren jullie een soort familie Von Trapp uit ‘The sound of music’?

“Haha. Volgens mij wel, ja. Muziek speelt bij ons een grote rol. Bij een familiefeest of verjaardag zingen we driestemmig ‘Lang zal ze leven’. Ik heb dat altijd als heel fijn ervaren, nooit als druk. Het zelf zingen werd erg gestimuleerd en was vanzelfsprekend. Ik zong eerder dan dat ik praatte. Als er een bonte avond was op de middelbare school met muziek of toneel stond ik steevast op het podium. Die plek heeft altijd een grote aantrekkingskracht op me gehad. Soms denk ik wel eens: ben ik dan narcistisch, haha? Zonder dollen: als ik op een podium sta, ben ik thuis.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 34. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

Terwijl de wereld wankelt, is klein geluk vaak dichterbij dan gedacht. Deze zomer staan we stil bij die kleine momentjes van verrukking en plezier. Deel 5: wat maakt Peggy Vrijens gelukkig?

Waar moet een vakantie voor jou aan voldoen?

“Samen zijn met de mensen van wie ik houd. Beetje lummelen, zon en dat het ontspannen is. We wilden eerst naar Canada gaan, maar hebben dat plan toch maar afgeblazen. Ik draai deze zomer voor Woeste grond en kan maar twee weken weg. Als de opnames klaar zijn, start ik meteen met een theatertournee. Twee weken door Canada crossen werd te omslachtig. We willen ook iets van het land zien, wat zou betekenen dat we alleen maar onderweg zouden zijn. De ouders van mijn vriend hebben een fantastisch huis in Frankrijk. Het leek ons een beter idee om met z’n allen daarheen te gaan.”

Wat maakt die plek zo fijn?

“De tuin is gigantisch, we zetten een zwembad op zodat de kinderen lekker kunnen zwemmen. We maken een wandeling, of gaan kajakken op het meer in de buurt. Gewoon lekker zíjn, vooral dat. Naarmate ik ouder word, heb ik meer behoefte aan stilstaan en niets doen. Of nou ja, je zult me niet zo snel de hele dag op een bedje in de zon vinden, maar ik kan me helemaal verliezen in het maaien van het gras. Er is zo’n trekker waar je op kunt zitten om van die groene banen te maaien. Of de rotte hortensia’s eruit knippen, onkruid wieden in de moestuin, allemaal dingen waardoor mijn drukke hoofd tot rust komt. De geur van gras, het geluid van de vogels, de aarde tussen mijn vingers… zalig. O ja, én broodbakken, dat ga ik ook doen.”

Vertel…

“Het is een oud Frans huis, helemaal opgeknapt. Met dikke muren, een grote keuken en in elke kamer een haard. Als ik daar ben, ga ik bakken. Brood is enorm bewerkelijk: kneden, anderhalf uur laten staan, weer kneden, weer laten staan… ik ben er de hele dag mee bezig. Dat brood eten we vervolgens in één avond op, maar de volgende dag doe ik het gewoon opnieuw. Bezig zijn met de primaire dingen, een soort eenvoudig leven, dat is zomers geluk.”

Hoe houd je dat gevoel vast als je weer terug bent in Nederland?

“Dan gaat alles weer gewoon door natuurlijk, maar dat zomerse geluk blijft wel bij me. Ik houd van de zomer, lééf voor de zomer. Ik ben opgegroeid in Maastricht, waar je een liedje hebt ‘Wat is ’t laeve sjoen es de zon sjeint.’ (‘Wat is het leven mooi als de zon schijnt’). Dat is ook echt zo: alles is leuker als de zon schijnt. Iedereen is vrolijker, iedereen gaat naar buiten, waardoor je veel meer mensen tegenkomt. Ik woon in een heel leuke straat met brede stoepen en picknicktafels. Als ik thuis werk, ga ik daar vaak zitten. Tijdens de lunch schuiven er buren aan en eten we met z’n allen. Zoveel fijner dan wanneer we allemaal binnen zitten met de kachel aan. Omdat ik ‘s zomers de dagen intenser beleef, kan ik er meer van genieten. Laatst was het een mooie dag waarop ik vrij was; toen zijn mijn dochter en ik lekker naar het strand gegaan. De zee, een beetje rondscharrelen, het zand tussen je tenen, loomheid en vrijheid.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 32/33. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg 

Terwijl de wereld wankelt, is klein geluk vaak dichterbij dan gedacht. Deze zomer staan we stil bij die kleine momentjes van verrukking en plezier. Deel 4: Wat maakt Martine van Os gelukkig?

Is de zomer voor jou de gelukkigste periode van het jaar?

“De gelukkigste? Dat weet ik niet hoor. Ik word ook heel blij van Kerst en Oud en Nieuw, als de kinderen op Kerstavond komen logeren en ik omringd ben door mensen die me lief zijn. Het fijne van de zomer is dat je in een soort vacuüm zit. Tot in mei doe ik Tijd voor Max, vervolgens ben ik ruim een maand op reis voor We zijn er bijna! Daarna hoef ik totdat Tijd voor Max in september weer begint een tijdje helemaal niets. Behalve dan naar de markt gaan voor boodschappen, eten met vrienden en de kinderen, en misschien nog op vakantie met mijn man. Dat besluiten we meestal op het laatste moment. We hebben het voorrecht dat we een hartstikke fijne tuin hebben. Ik vind het heerlijk om daar tijd voor te hebben, er een beetje in te rommelen en verder met niets anders bezig te zijn. Het bijzondere is dat de zomer me altijd heel erg doet terugdenken aan vroeger, daar mijmer ik geregeld over.”

Hoe komt dat?

“De zomer zit vol geuren van bloemen en bloesem. Je hebt van die kleine witte bloemetjes die heel zoetig ruiken. Als ik die ruik, ben ik weer terug in mijn jeugd. Dat ik van huis naar school liep en exact diezelfde geur rook. Een heel gelukkig gevoel. Geuren kunnen je stemming bepalen en je opeens terugbrengen in de tijd. Met hooi heb ik dat ook, dan ben ik terug in de hooiberg waarin ik vroeger speelde. Totaal onverwacht is opeens dat fijne gevoel er. Ik had een gelukkige jeugd, dat doet een hoop.”

Zit geluk in gewone dingen?

“Voor mij wel. In cantharellen plukken met mijn moeder, die bewaren in de vouw van mijn bloesje om ze vervolgens samen op te bakken en op te eten op een boterham. Tegenwoordig is het verboden om ze te plukken; als ik ze nu koop en ze in mijn eigen keuken weer in mijn handen heb, dan overvalt dat geluksgevoel me zomaar. Of de vakanties vroeger met de kinderen, die lekkere kleine lijfjes in zwembroekjes. Wát een geluk. Toen ze klein waren, kampeerden we veel, later huurden we huisjes. Vaak aan zee – ik hou ontzettend van zon, zee en strand. Volgens mij hebben ze daar zelf ook heel erg van genoten. Ze zijn nu 37 en 35, maar vinden het gelukkig nog steeds heel erg leuk om een paar dagen met ons op pad te gaan.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 30/31. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg