Het zevende seizoen van ‘Oogappels’ is ook het laatste. Jeroen Spitzenberger kijkt met trots terug op de dramaserie. ‘Dat ‘Oogappels’ zó waanzinnig gewaardeerd wordt, daar krijg ik een beetje kippenvel van.’

Wat leuk dat Oogappels weer begint. Maar… wat jammer dat dit de laatste keer is!

“Tja, ik vrees dat het onvermijdelijk was. Ieder project stopt een keer en het was natuurlijk al een enorme luxe dat de serie zo lang liep én de omroep er zo achter stond. Na seizoen 4 hoorden we al dat we ook 5, 6 en 7 mochten maken: een uitzonderlijk staaltje van vertrouwen. Maar de verhalen over de gezinnen met pubers zijn nu een beetje klaar, de focus verschuift naar de jongere generatie. Waar óók meer dan genoeg over te vertellen valt, maar ja, dan krijg je wel een andere serie. Dit zevende seizoen is een mooi sluitstuk waar iedereen die eraan heeft meegewerkt met veel trots op mag terugkijken.”

Hoe kwam jij bij Oogappels terecht?

“Will Koopman, die de serie bedacht en regisseerde, benaderde mij. Ze legde het me als simpel idee voor: een serie over opvoeden, over ouders en kinderen. ‘Doe je mee?’ ‘Graag’, zei ik meteen. Want als Will iets verzint, weet je dat ze het van de grond krijgt en dat het goed wordt. Ze staat echt voor een kwaliteitskeurmerk. En ook mij sprak de grote herkenbaarheid aan. Toch had ik nog geen idee dat het zo’n groot succes zou worden, hoor; zoiets weet je nooit van tevoren.”

Wat heeft de serie jou gebracht?

“Roem en rijkdom, haha! Nee, eigenlijk vooral: dankbaarheid. Het is een cliché, maar ik meen het. Ik ben oprecht dankbaar dat ik mocht meedoen met dit project, met die hechte groep, maar liefst zeven jaar lang. En dat het zó waanzinnig gewaardeerd werd door een gigantisch publiek. Daar krijg ik echt een beetje kippenvel van.”

Je hebt zelf ook puberkinderen en bent begin dit jaar opnieuw vader geworden. Hoe ervaar jij het vaderschap?

“Ik vind het ontzettend leuk. Er waren twee dingen die ik al van jongs af aan wilde worden: acteur en vader. Dat ook dat laatste is uitgekomen, is fantastisch. Ik haal veel voldoening uit het vaderschap, ik ben er elke dag opnieuw heel blij mee. Ook dat ik weer een kleintje heb. Wat voor vader ik ben? Ik denk vooral heel geduldig. Maar ook ik herken natuurlijk thema’s uit de serie. Opvoeden is niet altijd makkelijk. Je kunt denken dat je het wiel hebt uitgevonden met je kind en nog geen half jaar later mag je alles herzien. Dan is er alweer een andere gebruiksaanwijzing nodig. Het is je taak als ouder om je voortdurend op de ontwikkeling van je kind af te stemmen. Een uitdaging.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 40. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

In ‘Leven tot het laatst’ verdiept Anita Witzier zich in de palliatieve zorg; de zorg voor ongeneeslijk zieke mensen. Daarbij spreekt ze ook met patiënten. ‘Eigenlijk hoef ik alleen maar te luisteren.’

Hoe stel je in zo’n situatie de juiste vragen?

“De eerste keer voelde dat als een enorme verantwoordelijkheid. Ik ontdekte al snel dat mijn belangrijkste taak is om te luisteren, mensen de ruimte te geven om hun verhaal te vertellen. Dat doen ze graag. Wat ze voelen en denken zit heel diep en ik ga niet wringen en peuren om een traan of andere emotie te zoeken, dat is helemaal niet nodig. Het zijn mooie verhalen uit de palliatieve zorg en ze zijn herkenbaar voor veel mensen.”

Wat is dat eigenlijk precies, palliatieve zorg?

“Dat is een enorm gebied, waar veel mensen weinig van afweten. Ze denken bij de term palliatief: dan gaat iemand snel dood. Dat dacht ik ook, maar het is veel meer dan dat. Het betekent wel dat iemand ongeneeslijk ziek is, maar niet dat die persoon nog maar kort te leven heeft. Dat is een cruciaal verschil. Soms leven mensen nog wel vijf jaar, of tien. De diagnose ‘palliatief’ verandert hun leven wezenlijk. Hoe gaan ze daarmee om? Dat is vaak heel ingewikkeld. Ziek zijn is een fulltimebaan. Het kost veel tijd en slokt een groot deel van iemands persoonlijkheid op. Mensen gaan anders met ongeneeslijk zieke personen om, kijken anders naar hen. Ze worden vaak gereduceerd tot patiënt en worden zielig gevonden. Terwijl er nog van alles mogelijk is.”

En dat is wat je wil laten zien in het ‘Leven tot het laatst’?

“Precies. We volgen patiënten en zorgverleners op diverse gebieden. Bijvoorbeeld een man van achter in de twintig. Hij had last van zijn heup en dat bleek botkanker. Daar gingen zijn dromen en ambities. Hij en zijn vriendin krijgen ook psychische steun, want het is nogal wat. Ze zijn gestopt met werken om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Verder volgen we een moeder die vooral bezig is met de zorg voor haar kinderen, van wie er twee longcovid hebben. Zelf kreeg ze vijf jaar geleden te horen dat ze niet lang meer zou leven, maar ze is er nog steeds. Mensen denken bij een naderend einde aan bucketlists, dingen die ze nog willen doen. Maar voor haar geen parachutesprong; ze wil de spil van haar gezin blijven. Haar palliatieve behandeling krijgt ze daarom ook thuis.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 39. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Beau van Erven Dorens laat in zijn nieuwe programma’s twee kanten van zichzelf zien. Hij presenteert het indringende ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker ‘en het luchtige ‘Casa di Beau’.

Waarom zei je ja tegen ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five days inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was. Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 38. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Jeroen Keijzer

Vliegtuigen en zandzakken: pianist Wibi Soerjadi legt op een beeldende manier uit wat zijn jonge leerlingen in ‘Podium klassiek masterclass’ anders kunnen doen. ‘Als tiener was ik net zo leergierig en gretig.’

Is er iets dat je wil doorgeven in de masterclass waarmee dit seizoen van ‘Podium klassiek’ begint?

“Het belangrijkste is dat de leerlingen studeren met hun hoofd en spelen met hun hart. Eerst heel lang studeren, oefenen en nog meer oefenen. Daarna alles vergeten en spelen op gevoel. Dat leidt er ook toe dat iedereen een stuk anders speelt: dezelfde noten met andere emoties. Verder reik ik allerlei dingen aan. Ze moeten alleen gebruiken wat voor hen werkt, wat bij ze past.”

Wat herken je van jezelf in die talenten?

“Dat gretige, dat had ik ook. En in het spelen zie ik dingen die ik ook zo speelde. Tegelijkertijd hebben ze allemaal een heel eigen stijl, terwijl ze aan dezelfde piano zaten. Ik zou ze met ogen dicht aan hun spel herkennen.” 

Je vergelijkt piano spelen met zandzakken tillen en vliegtuigen laten vliegen. Waarom?

“Dat heb ik van mijn vader. Hij was doctor in de wiskunde, maar legde alles heel eenvoudig en duidelijk uit. Dat probeer ik ook. Met die zandzakken bedoel ik dat iemand zwaarder moet spelen, het vliegtuig is de melodie die in de lucht moet blijven hangen.” 

Wat voor advies zou je aan je jongere zelf geven?

“Er zijn duizenden technische dingen die ik hem zou kunnen vertellen, maar of hij alles ook echt begrepen zou hebben… Bovendien is het de vraag of het iets veranderd had. Er zijn bepaalde stadia waar je doorheen moet. Vooral door zelf fouten te maken. Heel veel fouten.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 37. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Maarten van der Meer

Jarenlang was Tim de Wit buitenlandcorrespondent, maar sinds deze maand vormt hij met Jeroen Pauw het vaste presentatieduo van ‘Pauw & De Wit’. Hij is nu verantwoordelijk voor een talkshow die zijn eigen naam draagt. ‘Ik heb geleerd in het diepe te springen.’

Als jonge journalist vertrok je naar Zuid-Afrika om daar correspondent te worden. Hoe was dat?

“Ik was 27. Als ik alles van tevoren had geweten, was ik er misschien nooit aan begonnen. Het was één groot avontuur. Ik wilde graag naar het buitenland, maar ik had bijna geen spaargeld en weinig opdrachtgevers. Het was spannend of het zou lukken. Mijn ouders hebben me altijd verteld ‘Als je iets wilt bereiken, moet je daar hard voor werken en er alles voor doen.’ Mijn houding was: laat ik het gewoon proberen. Het is een instelling die me tot vandaag helpt. Wat is nu het ergste dat kan gebeuren? Lukte het niet in Zuid-Afrika, kon ik toch gewoon na een halfjaar het vliegtuig naar huis nemen en een baan zoeken? En als blijkt dat Pauw & De Wit toch niet bij me past, ga ik gewoon iets anders doen. Ik heb genoeg andere journalistieke ervaring en ben niet afhankelijk van het presenteren. Dat geeft rust. Ik heb geleerd in het diepe te springen. Tot nu toe gaat dat altijd goed.”

Je bent veertien jaar buitenlandcorrespondent geweest. Kostte het je moeite om weer te aarden in Nederland?

“Gek genoeg is Nederland altijd mijn thuis geweest. Ik wist dat ik uiteindelijk toch hier wilde wonen; bij mijn vrienden en familie. Hoe heerlijk het ook was in Zuid-Afrika met dat klimaat en die natuur, in Berlijn met al z’n geschiedenis of in Londen, waar op cultureel en sportief gebied van alles te beleven is. Het correspondentschap kostte veel energie, dat voelde ik vooral in Londen. Had ik op zondag iets gepland met vrienden, belde Nieuwsuur me ’s ochtends uit bed om te vragen of ik een item over de Brexit kon maken voor die avond. Kon ik alles afzeggen. Het was mooi geweest. Ik ben nog steeds veel met werk bezig, maar op een andere manier. In de weekenden hoef ik niet meer bang te zijn dat mijn telefoon voortdurend gaat.”

Door ‘Pauw & De Wit’ word je een van de belangrijkste Nederlandse tv-presentatoren. Is er sprake van een uitgestippelde carrièreplanning?

“Het was beslist geen vooropgezet plan. Eenmaal terug in Nederland moest ik mezelf echt opnieuw uitvinden, want iedereen kende me als correspondent. Dat was best spannend. Ik was in Londen al begonnen met de podcast Europa draait door en beleefde daaraan veel plezier. Ik wilde proberen om daarmee de kant van de radio op te gaan. Tot mijn grote vreugde kon ik bij Bureau buitenland terecht, wat aansloot bij mijn interesse. Omdat ik als tafelgast in talkshows regelmatig over Engeland mocht praten, nodigde BNNVARA me uit voor een screentest als invaller van Bar laat. Ik had geen idee of dat bij me zou passen. Gewoon proberen, dacht ik weer. Tot mijn eigen verbazing werd ik uitgekozen. Ik wist: nu wordt het serieus. Ik vond het echt leuk om aan zo’n tafel te zitten en die gesprekken te leiden over Trump, de oorlog in Gaza en de Nederlandse politiek. Alles kwam daar samen. En nu dus dit.” 

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 36. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf