Je liet een zeker bestaan achter voor een onzekere carrière. Ondanks een behoorlijke staat van dienst lijk je niet zeker van een plek. Vind je dat niet vervelend?
“Ach. Ik raad het iedereen aan om af en toe eens in een andere keuken te kijken. Dat maakt je als mens rijker en het houdt je scherp. Ik had nooit gedacht dat ik na mijn vertrek naar de commerciële omroep weer bij de publieke door de voordeur naar binnen zou wandelen om radio te maken, zoals voor AVROTROS. Een paar jaar geleden ben ik eens goed gaan nadenken: wat wil ik nu echt doen in mijn verdere carrière? En dat was radio maken, mijn grootste passie. Ik heb dat gecombineerd met mijn werk bij sportzender ESPN en andere tv-klussen. Want ik besefte ook: radio projecten duren soms maar één of twee jaar.”
Dat moeten drukke jaren zijn geweest.
“Zeg maar gerust ‘tropenjaren’. Zeker de afgelopen twee. Ik werkte geregeld tachtig uur in de week, wat voor mijn omgeving best lastig was. Ik moest daarom mijn tijd efficiënt indelen en soms tegen ESPN zeggen: ‘Dit weekend niet, want ik ga ertussenuit met mijn vriendin.’ Even opladen.”
In die tropenjaren overleden je ouders. Was er wel tijd voor afscheid?
“Mijn moeder stierf net voordat ik bij Radio 1 begon, mijn vader eind 2020. Zijn hart was gebroken. Hij kwakkelde al een tijdje met zijn gezondheid. Toen mijn moeder weg was, verdween zijn wil om te vechten. Ik was me juist door die drukte heel bewust van alles en reed vaak even op en neer naar hem in Hilvarenbeek. Verder was ik niet heel sociaal; etentjes met vrienden waren afhankelijk van mijn agenda.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 12. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
