Anita Witzier: ‘Ik hoef niet zo nodig jong te blijven’

Kijkend naar die frisse blik en ondeugende ogen zou je het haar niet geven. Maar Anita wordt het echt: zestig. Ze heeft er geen enkele moeite mee, zegt ze. “Ik ben juist ontzettend dankbaar dat ik het mag worden. En het is fantastisch dat ik het kan in redelijk goede gezondheid. Ik heb niets te klagen.”

Hoe oud voel je je?

“Dat hangt van de dag af. Soms 104, soms 24, haha. Ik merk wel dat ik ouder ben, bijvoorbeeld aan de gesprekken met mijn kinderen. Dat heeft met technologische dingen te maken, maar ook hoe verschillend we naar de wereld kijken. Dat is logisch, want ik ben van een andere generatie. Ik wil heel graag op de hoogte blijven en ben heel dankbaar dat mijn kinderen me meenemen in hun levens. Maar ik hoef niet per se jong te blijven en met hen mee te blijven doen.”

Vanwege je verjaardag verschijnt het boek En bedankt! met zestig dankbrieven aan mensen, organisaties en andere fenomenen die je leven mooier, beter of leuker hebben gemaakt. Hoe kwam je op dit idee?

“Een oud-collega bij KRO-NCRV is een aantal jaar geleden een uitgeverij begonnen en mailde me of het niet tijd werd voor een autobiografie. Ik was twintig jaar bij Reuma Nederland, tien jaar bij Stichting Hulphond Nederland en 25 jaar bij KRO-NCRV. En ik werd zestig. Ik mailde terug: ‘Echt niet!’ Wat moest ik nu vertellen? Ik heb geen groots en meeslepend leven geleid. En een heel boek schrijven vond ik veel te gecompliceerd. Als ik al iets zou schrijven moesten het korte stukken zijn, zoals de columns die ik jaren voor Margriet deed. Dat is overzichtelijk. Toen hebben we een vorm gezocht. En ontstond dit idee.”

In het boek ga je nauwelijks in op je eigen gezondheid. Terwijl je toch al jaren lijdt aan reuma.

“Ik heb me nooit een patiënt gevoeld, zelfs niet toen ik met krukken liep en op mijn billen de trap af moest, of medicijnen gebruikte. Toen de mondhygiëniste me op een keer vroeg of ik gezond was, dacht ik: wat bedoelt ze daar eigenlijk mee? Ik zei ja, maar veel mensen zien mij misschien als een vrouw die ziek is. Maar ik vóel me gezond. Dat is dankzij Machteld Huber, de grondlegger van het gedachtegoed van ‘positieve gezondheid’.  Het is een holistische benadering die uitgaat van het hele mensbeeld. Door haar realiseerde ik me: zo lang ik gelukkig ben, ben ik niet ziek. Het zou de kern van onze gezondheidszorg moeten zijn, want daarmee besparen we niet alleen miljarden, het maakt mensen ook veel minder ziek.”

Het hele interview leest u in de Avrobode van week 45. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf