U heeft een bewogen jaar achter de rug. Het begon in het ziekenhuis omdat er darmkanker bij u was ontdekt en eindigde met een Televizier-Ster. Hoe kijkt u terug op 2021?
“Met die ziekte is het goed afgelopen. Ik schrok niet heel erg van het bericht. Vorig jaar overleed mijn partner Martin aan botkanker, dus ik kende het traject en het ziekenhuis. Martin had vanaf het begin uitzaaiingen, in mijn geval was er een poliep in de darmen geconstateerd, die ze operatief konden verwijderen. Na drie dagen was ik weer op de been.”
En wat betekent de Televizier-Ster voor u?
“Ach, een publieksprijs is altijd leuk. Ik ben er trots op. Maar Chantal Janzen heeft er al zes.”
Iedereen was ook vol lof over uw speech tijdens de Dodenherdenking op de Dam. Was dat uw spannendste tv-optreden ooit?
“Ik was best nerveus. Het was zo anders dan ik gewend was. Het zou koud en regenachtig worden, dus ik had een elektrisch verwarmd vestje aan. Ik had mijn papiertjes geplastificeerd, anders zouden bij een bui mijn lettertjes weglopen. Dat kon natuurlijk niet in een live-uitzending met tien miljoen kijkers. Ik heb Gerdi Verbeet van het Nationaal Comité 4 en 5 mei nog gevraagd of het niet op een andere dag kon. Maar nee, haha. Toen ze me vroeg was ik uiteraard vereerd. Meteen kwamen er reacties als: ‘Nu kunnen we daar ook wel Pipo de Clown neerzetten.’ Maar mensen stuurden me ook boeken over de oorlog, met suggesties waarover het zou moeten gaan. Iemand wilde me zelfs meenemen naar Auschwitz. Iedereen leek er drukker mee bezig dan ikzelf. Een maand vóór 4 mei ging ik pas nadenken over wat ik zou zeggen. Ik wilde iets vertellen over mijn vader, die als dwangarbeider in Duitsland zat en daarover nooit sprak. Over het homomonument, over vrijheid. Het sloot mooi op elkaar aan. Na de minuut stilte om 20.00 uur moest het gebeuren. Rustig praten, serieus kijken. Het ging niet slecht.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 51+52. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
