Hoe zagen die vakanties eruit?
“Het begon met de reis ernaartoe. De eerste jaren gingen we met de trein, met zo’n grote, glimmende zwarte locomotief ervoor. Mijn ouders gingen altijd heel mooi gekleed, echt feestelijk. We gingen op vakantie! Met een mandje vol worst, brood en wijn stapten we in de trein, waar we een compartiment deelden met anderen. De eerste uren zat iedereen netjes rechtop naar buiten te kijken, maar op een gegeven moment gingen de stropdassen af en de schoenen uit. Tegen de tijd dat we na drie dagen reizen in Nice aankwamen, hing iedereen verkreukeld onderuit. Als klein jongetje vond ik dat een heel grappig gezicht. Maar het allermooiste was naar Nice in een vrachtwagen. Mijn ouders kenden veel mensen, ook vrachtwagenchauffeurs. Met een beetje mazzel konden we een lift krijgen. Achter in de cabine mocht ik lekker languit liggen. Als we een stalletje met perziken of meloenen passeerden, stopten we om fruit te eten. Er gebeurde altijd wat. Mijn ouders hielden van eten, dus we gingen geregeld in restaurants lunchen of dineren. In elke streek een ander gerecht, fantastisch.”
En als jullie er eenmaal waren?
“De vakanties verliepen altijd volgens het vaste ritme van ergens lunchen, dineren en tussendoor naar het strand. Door al die zomers daar kende ik er veel kinderen om mee op te trekken. Een beetje jeu de boules, naar het strand, hangen in het park en ’s avonds was er vaak muziek.”
Elk jaar hetzelfde, dat klinkt ook een beetje saai.
“Dat klopt. Veertien jaar lang naar hetzelfde pension, op een gegeven moment kende ik het wel. Toch verveelde ik me nooit met mijn ouders. Ze waren eenvoudige mensen die het hele jaar door keihard werkten om die vakanties te kunnen betalen en hadden een enorm netwerk. Ze kenden bijvoorbeeld de baas van Hôtel de Paris in Monte Carlo, een heel bekend en luxe hotel. Bij hem thuis kregen we fantastische diners voorgeschoteld. Ik weet niet hoe ze het deden, maar met hen kwamen we altijd op interessante plekken.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 26+27. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg
