Hoe vond je dat om te spelen?
“Vooral de scènes met Anniek Pheifer, die mijn ex-vrouw speelt, waren fijn omdat we een voortdurende strijd hebben met elkaar. Dat was heftig en spannend. Er zijn ook kinderen in het spel, twee pubers en een bijna-tiener. Pas toen ik de afleveringen later terugzag, viel me op hoe wij als de ouders eigenlijk alleen maar met onszelf en elkaar bezig waren en hoe de kinderen daarvan enorm de dupe zijn. Als acteur ben je bij het draaien vooral op jouw eigen scènes gefocust. Het totaalplaatje krijg je pas mee als je het later in zijn geheel terugkijkt. Dat is ook tekenend voor zo’n vechtscheiding in het echte leven.”
Wanneer kwam je met het acteren in aanraking?
“Dat was al daarvoor. Ik zat op de Vrije school waar we elk jaar toneelstukken opvoerden. Dat vond ik zo leuk dat ik vanaf mijn dertiende elk weekend naar de jeugdtheaterschool ging in Gouda.”
Je bent vaak gecast voor zachtmoedige en een beetje sullige types. Voel jij je in zulke rollen het prettigst?
“Dat is wel lang zo geweest. In dat soort rollen kun je als acteur ook een deel van je eigen onzekerheid kwijt. Misschien heb ik me daarom ook nooit zo thuis gevoeld in een stoere mannenrol. Die krijg ik gewoon niet voor elkaar. Ik geloof mezelf dan niet en vind zo’n rol uiteindelijk vooral grappig, wat meestal juist niet de bedoeling is. Ik vind het sowieso leuker als er nog een beetje humor in zit. Dat is bijvoorbeeld ook het geval in Hoe mijn keurige ouders in de bak belandden. Het onderwerp is tragisch. Zeker ook voor de kinderen. Maar tegelijk is het heel geestig om te zien hoe twee ex-geliefden de strijd met elkaar aangaan en heel primair op elkaar reageren. Dat maakt zo’n rol voor mij extra leuk om te spelen.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 15. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Fleur Baxmeier
