Hoe kwam je op Heintje Davids?
“In 2015 kreeg ik de Davidsring, een prestigieuze Nederlandse onderscheiding op het gebied van de kleinkunst. Dit kroonjuweel is in 1948 uitgereikt aan Heintje Davids en kwam via Wim Kan en Herman van Veen bij mij. Ik ontdekte dat de ring ook een postume hulde was aan Heintjes broer en zus, die de oorlog niet hebben overleefd. Ik dook in Heintjes levensverhaal, en dat bleek een soort sprookje. Ik wist meteen: daar wil ik iets mee.”
Wat is er zo inspirerend aan haar?
“Van jongs af aan kreeg Heintje van haar vader te horen: Je broers en zussen mogen wel in ons familietheater optreden, maar jij niet. Jij bent te dik en te lelijk. Heintje dacht tegen de klippen op: Ik kan het wél, ik mag er wél zijn. Heel charmant vind ik dat. En het lukte haar, ze werd een grote ster. Totdat de Duitsers kwamen en ze opeens te Joods was om te mogen optreden. Ze dook onder in het mortuarium van een ziekenhuis in Utrecht, vlak bij de plek waar ik woon. Als de Duitsers kwamen, deden zij en haar man een label om hun teen en gingen door voor lijk. Dat is toch een fantastisch verhaal?”
Hoe gaf je de voorstelling vorm?
“Ik werkte al samen met muzikanten Michelle Samba en Adbelhadi Baaddi. We besloten een hiphopsausje over dit verhaal te gieten en er een familievoorstelling van te maken. Omdat ik weet dat kinderen ook enorm van het theater kunnen genieten.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 17. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Lydia van de Weide
