Vanuit het restaurant aan het water kijkt Caroline Tensen verlangend naar buiten, waar boten dobberen in de winterzon. “Wij hebben ook een sloep”, zegt ze. “Het is nu nog veel te koud, maar ik verheug me erop om straks weer het water op te gaan.” Ze woont er om de hoek, samen met haar man Ernst-Jan Smids. Vijf jaar geleden verruilde ze haar ruime gezinswoning in Bussum voor een Amsterdams appartement.
“Toen ik Ernst leerde kennen, had ik het net gekocht. Op papier, want het moest nog gebouwd worden. Gelukkig was hij ook blij met het huis, dat we samen hebben ingericht. Ik heb altijd gezegd dat ik naar Amsterdam wilde als de kinderen groot waren. Wat moest ik in zo’n groot huis? We hebben een scooter waarmee we zo de stad in kunnen. Bussum was fijn, maar dit past beter bij de fase waarin ik nu zit.”
De fase van het lege nest, hoe bevalt dat?
“Heel goed! Mijn kinderen zijn 24 en 27, inmiddels ben ik eraan gewend dat ze het huis uit zijn. Toen ze klein waren was dat heel leuk, maar deze fase ook. Ernst heeft ook twee kinderen en om heel eerlijk te zijn is het fijner om met z’n tweeën te wonen in een huis waar iedereen mag binnenvallen, dan dat we met z’n zessen onder één dak een samengesteld gezin zouden moeten vormen. Dat is toch ingewikkeld. Ik zie alle kinderen heel vaak. Mijn dochter zit nu voor een maand in Afrika, maar ook nu ze ver weg is hebben we veel contact. Ze is daar voor Orange Babies, waarvan ik ambassadeur ben. ‘Mam,’ zei ze gisteren, ‘je hebt géén idee, hoe het hier is. Hoe het voelt.’ Dat weet ik natuurlijk heel goed. Ik ben zó vaak voor projecten in Afrika geweest en elke keer weer ben ik erdoor gegrepen. Als moeder vind ik het mooi dat het haar ook zo raakt. Ze is echt míjn kind.”
Wat bedoel je daarmee?
“Bob is óók echt mijn kind, maar ik vind het bijzonder dat Lotte nu in Afrika meemaakt wat ik al heel vaak heb ondervonden; handen uit de mouwen en helpen. Ik heb haar van tevoren gewaarschuwd: niet blijven staan en kijken, maar maak contact. In het begin is dat wennen. Zeker kindertjes willen altijd aan mijn blonde, steile haar voelen. Het is zo anders dan dat van hen! Als je écht iets wilt betekenen, is het belangrijk dat je je onder de bevolking mengt.”
‘Mensen denken altijd dat je verdrietig terugkomt uit Afrika. Dat is helemaal niet waar. Het geeft me juist energie om me verder in te zetten.’ Dit is de openingszin van je website.
“Zo is het precies. Dat heb ik ook tegen Lotte gezegd. Ze is met een vriendin en die meiden schrijven nu stukjes, filmen en maken foto’s voor op de website van Orange Babies. Daarnaast helpen ze bij de naschoolse opvang van kinderen en daar waar het nodig is. Met hulp geven ben je nooit klaar, maar niets doen is ook geen optie. Het zijn steeds kleine stapjes, maar het betekent heel veel. Ernst en ik zouden best een jaar naar Afrika willen. Niet voor zes weken iets doen, maar gewoon écht gaan helpen. Het is er de tijd nog niet voor, maar ik denk wel dat we het ooit gaan doen. Het lijkt me geweldig.”
Waarom is het de tijd nog niet?
“Ik ben hier nog niet klaar. Ik heb heerlijk televisiewerk, maar ooit gaat dat over. Stel dat het zover is, dan wacht ik niet totdat ik in een gat val. Dan gá ik.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 12. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
DNA Onbekend is vanaf woensdag 28 maart wekelijks om 20.30 uur te zien op NPO 1.
Tekst: Deborah Ligtenberg
