In de eerste serie raakte je regelmatig geëmotioneerd. Hoe kijk je daar zelf naar?
“Ik vind het verschrikkelijk. Voor deze serie had ik me voorgenomen om niet meer te gaan huilen. Als het wel gebeurt, moet het er zo veel mogelijk uit worden geknipt. Maar af en toe hoort het erbij, omdat ik nu eenmaal zo ben. Mijn vrouw Selly herkent mij volledig in dit programma, hetzelfde geldt voor Het Rotterdam project. Wat dat betreft ben ik een open zenuw. Dat heb je misschien ook wel nodig, want die mensen komen pas los op het moment dat ze voelen dat het echt is.”
Is dat ook je kracht, denk je?
“Ja. Menselijkheid. Ik oordeel niet, veroordeel niet, maar praat en luister. Ik denk niet: we gaan hier tv maken. Het is oprechte interesse.”
En zodra je thuiskomt, gaat de knop om?
“Dat moet, want daar zit een heel andere wereld. Dat is maar goed ook. Natuurlijk praat ik er weleens over met mijn vrouw Selly, maar zij heeft ook een drukke baan en haar eigen verhalen. Dat vind ik ook wel leuk. Als ik thuis mijn ervaringen ook nog eens moet delen… Mijn zoons interesseert het niet wat ik doe, die zijn alleen maar met hun eigen dingen bezig. Behalve de jongste, Jan Arie, die is wel heel sociaal en betrokken. Hij maakt een hoop goed, haha.”
Tot slot: Hoe vier jij de feestdagen?
“Op Kerstavond – tevens mijn verjaardag – hebben we met de hele familie een diner bij mijn oom en tante, die een prachtig landhuis hebben. Rond oud en nieuw zitten we met z’n zessen in een huisje in Italië. Lekker wandelen door het bos, opwarmen bij de open haard. Even bijkomen. Dan heb ik in januari weer alle energie om er vol voor te gaan.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 51/52. Deze editie ligt nu in de winkel. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Vanessa Vunderink
