Het was twee weken lang buffelen voor Dionne Stax, want ze combineerde de opnames voor het programma Van onschatbare waarde met haar werk bij het NOS Journaal. Maar als we elkaar spreken zit ze heerlijk ontspannen met een groot glas muntthee in een Amsterdams etablissement. Ondanks alle presentatie-uitstapjes die ze de afgelopen tijd maakte, is en blijft het journaalwerk haar basis, zo verzekert ze.
Ik vroeg me af of je met je activiteiten van de laatste tijd langzaam richting amusement gaat.
“Oh nee. Mijn grote liefde is de journalistiek. Je zult mij niet snel puur amusement zien doen. De presentatie van Sail, De Vierdaagse en Van onschatbare waarde valt niet onder de harde nieuwsjournalistiek, maar het zijn wel programma’s waarin ik allerlei gesprekken met mensen kan voeren. Ik ben bij het journaal prima op mijn plek en nieuws en journalistiek zijn helemaal mijn ding. Maar als ik alleen maar in de journaalstudio zit, mis ik het contact met mensen. Ik wil ook graag mooie gesprekken voeren en me daarin ontwikkelen.”
Hoe gaat dat in Van onschatbare waarde?
“In elke aflevering komen vijf mensen een object aanbieden aan vier experts die het willen kopen. Het kan om kunst gaan, maar ook een bijzondere fles wijn zijn of een natuurstenen schedel. Ik ontvang de mensen op het prachtige kasteel waar het programma is opgenomen en in ons gesprek blijkt dat er vaak een mooi verhaal achter zo’n voorwerp zit. Of dat er een bijzondere reden is om het te verkopen. De verkoper onderhandelt met één expert tegelijk. Dat is een kwestie van aftasten en het kan heel spannend zijn. Komen ze eruit, dan hoort de verkoper pas achteraf wat de andere experts hadden willen bieden. Dat kan meer of minder zijn. Komen ze er niet uit, dan gaat de verkoper door naar expert nummer twee, drie of vier, met het risico dat zij nog minder bieden dan een eerder afgeslagen bod. Maar je kunt niet terug. Alle reden dus voor mij om nog even met iedereen na te praten. Wie is tevreden? Wie juist niet? En voor wie had er meer in gezeten?”
Heb je buiten de opnames om ook een voorwerp van jezelf laten taxeren?
“Ik heb er aan gedacht, maar ik heb geen echt kostbare dingen. Wel veel spullen die van emotionele waarde zijn en waar een verhaal aan vast zit. Ik heb thuis een koffer vol herinneringen: mijn eerste babykleertjes, het dekentje van mijn eerste ledikantje, een spaarpotje dat ik ooit kreeg van een oudoom … Die dingen wil ik gewoon bij me hebben. En die koffer wordt steeds voller.”
Het hele interview leest u in de Avrobode van week 9. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bea Kastrop, beeld: ANP Kippa
